Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 136

[p. 283]

Marc Tritsmans
Verzameling

Met hoeveel overgave hij de wereld
wil benoemen: elk gevangen woord
gaat zorgvuldig in een kastje
met een glazen deur zodat hij
steeds kan zien dat altijd meer
van wat rondom en buiten hem was
nu voorgoed een stuk is van hemzelf.

Als hij zin heeft haalt hij al
zijn schatten glunderend tevoorschijn.
Woorden worden in zijn mond klank
na klank als voor het eerst gebouwd
en in zijn ogen zie ik het vertrouwen:
hij weet dat wat hij zegt vóór ons
zal staan ook al is het elders.

[p. 284]

Schemering

Het moment in de schemering
nog buiten en waarop je denkt
ik houd deze dag nog even vast.
Maar het laatste licht sijpelt

al weg door een gat in de hemel.
Alles moet haastig weer terug
naar een nest en toch blijf ik
van tussen de bomen staan kijken

naar dat licht en mijn leven daar
achter de ramen en ik kan niet
ik wil om geen enkele reden
nog uit dit duister vandaan.

[p. 285]

Wachten

Hij bleef bij elke schurende ademhaling
verder achter. Dat waren ze al gewend:
bij hun wandelingen in de bergen duurde
het elk jaar langer voor hij bovenkwam.

Maar in de schemering van de warme kamer
wachtten ze alleen nog op elkaar. Hij
keerde terug vanwaar hij was vertrokken.
Er was twijfel hoe ze zouden verder gaan.

[p. 286]

Christiane Zeghers, Gedraaid steengoed met lichtgroene glazuur van koper- en nikkeloxide.