Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 753]

Paul Bogaert
Twee keer

Tablet

Is zij ziek, dat zij zo bleek ziet?
Nee, zij zit en zij denkt
in een houding uit haar vrije tijd en met haar handen
zet zij de gedachten scherp.

Snel hanteert zij, vanuit haar tas, een potje,
een lipstick, afgemeten, tegen de droge lippen
en ik zie: haar schoenen, de paden die zij doorgaans
bewandelt, de straat, de muren nat van verf,

de trap, platen, geïllustreerde boeken,
(ik ben binnen, rondom mij: een apotheek)
wat ik ontvreemden wil.

Op brutaliteit is niemand bepaald gesteld.
Zo ook zij. Zij moet mijn leeftijd zijn en hier.

[p. 754]

Uw zaken niet

Langs deze weg wens ik, lief, te hebben
gezegd: het gaat pijn doen.
Schrik niet. Ik ken de gewelven.
Graag ontving ik in het donker
lijf en leden.
Het is even angstaanjagend als waar
men het bekijkt vanuit
het juiste perspectief. Gaat u mee?

In reactie op uw schrijven waarin de vraag
of het lang duren zal: nee.
Denk aan het ritme, dear.
Hoort wie het zegt.
Ik weet ik ben
te ik-gericht, dit is een zalf,
dit is stikstof en hier moet,
luister, een lek gedicht. Volgt u mij?

Het is teveel. Ga daarom heen.
Ik ben formeel: ik kan u niet meer zien.
Ik zal gelaten dragen wat ik ben, wat ik weet,
wat men littekens noemt.
Zo zal ik zijn: modest en uiteindelijk weg.

[p. 755]

Uw zaken niet

Stinkt de adem?
Dan met de vod! Met de borstelharen
in die krater zelfbeklag!
Wat hebben we niet uitgesloten,
hertje, hier, door ons gedrag?
Zoek deviatie op. Denk niet dat ik verbeter.
Ik ga niet moeilijk doen: ik lig aan
de lijkbaar evenwijdig. Concreter:

ik ga na wat ik heb meegemaakt
in deze uitgesleten omgeving, waarin ik,
ik geef het toe, dwangmatig handelde,
in deze tangconstructie,
niet meer in het donker te voet
en nooit meer reizen, schat.
De wens in een hotel te zijn is daar mee enkel
schijnbaar tegenstrijdig. Ik zal zeggen:

Poes, kom hier, erop, eraf.
Ik zal niet ophouden met het vinden
van verwoordingen. 't Is voorbij, wrat.
Ik blijf malen.
Dit is mijn branche. Het ligt aan mij.

[p. 756]

Zijn regels

Is hij ziek, dat hij zo bleek ziet?
Het zetelvulsel blijft, het voedsel
in zijn voorhoofd blijft.
Achter het ijzergaas loopt er een kip,

een dikke. Verder, binnen, dat is
een printer en ook de bomen zijn te horen.
Regelmatig slikt het in zijn oren, hij
denkt: het sap in de bladeren is

niet gazeuse, lauw en hij draait
- zijn keel is diep - de ramen open
van de limousine. Wat is dit voor een duizeling?

Maar hij heeft zijn handen en de tuinstoel
is verstelbaar.