Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 764]

Bart Meuleman
Kleine criminaliteit

het is harde nacht na een val uit bed.
welk luchtruim? niets reikt nog verder dan
binnen.

de leeslamp, zacht stotterend, weet
van geen ezelsoor, laat staan van zichzelf.

het fluiten is haperend als intro, vervroegde
ontploffing. een luchtruim? laat staan
van mijzelf.

voor wie nochtans opbleef, zoals mijn gelijknamige zuster,
met haren prachtig en ogen eeuwig aandachtig en helder,
krast het dak zich in slaap, slijpt het mes zich

een definitieve kelder.

[p. 765]

 

‘hoeveel moeite kost het ons iets heel te laten’.

 

 

 

dat werpt dus iemand op, we denken er onmiddellijk over na.

 

 

 

de rook verstijft in de kamer.

 

drank brandt in flessen.

 

men is tegen zijn zin snel tien jaar later,

 

voelt dezelfde smart, dezelfde handgewrongen knoop

 

in hart, maag en hersens.

 

 

 

‘en nu de blinddoek,’ giechelt een andere, ‘je bent maar één keer jarig.’

 

ik geef dat schromelijk toe en tast, nadat de laatste meesterlijk

 

de deur dichtsloeg - gebulder in de trappenhal - de aard der

 

goedgeordende dingen af.

 

 

 

geen bevindingen, mijzelf daarvan te midden.

[p. 766]

 

in bed lag ik

 

- wonde of slaap, gat of leegte - en ik

 

 

 

herinnerde mij een suikerzieke die

 

woelend zijn naald verstak, zijn

 

 

 

stotterende twijfel.

 

 

 

‘mijn blindheid breekt door denk ik. ik denk

 

ik blijf nog wat binnen.’

 

 

 

in de winter lijden ook

 

de bomen. ik sliep nu zo goed als zeker.

 

 

 

‘toevoer van licht en sappen!’, hij brullend.

 

alleszins deed ik nu een oog dicht.

 

 

 

de vraag of het ooit nog eens avond wordt.

 

 

 

mijn lachende buurman verkoopt op de straat.