Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 193]

Arjen Duinker
Gedichten

Voor Yang Lian (1)

Dit is het huis van de krokodil.
De bootjes kapseizen hier,
De tongen verdrogen hier.
De bomen sturen de zon
Langs dodelijke oevers.

In mijn borst bevindt zich een vlieg.
In mijn stem bevindt zich een steen.
Het mes is hopeloos verdwaald
In een echo van geweerschoten.

Onderzoek naar tederheid
Zal niet aan vragen raken,
Maar aan kaken en klauwen
Die als schaduwen van ons bewustzijn
De oevers bewonen.

[p. 194]

Voor Yang Lian (2)

Met mijn dode vader
Zou ik graag nog eens hartenjagen.
Om naar zijn ogen te kijken
En onmenselijk te lachen.

Zout water zou hij drinken,
Melancholieke liedjes zou hij zingen,
Schelpdieren zou hij eten,
Als antwoord op mijn vragen.

De verkleurde nagels van het roofdier
Dat ik graag in de ogen zou kijken,
Scheuren mijn buik open
Om iets binnen te laten.

Buiten adem voel ik
Dat de zee zich aan me voorstelt,
Formele woorden spreekt,
Mijn chemie overspoelt
En stilhoudt bij de dood
Aan de horizon, waar een vissersboot
Het licht van sterren weerkaatst.

[p. 195]

Voor José Emilio Pacheco

Chinees eten?
Dan stel ik voor te wachten
Op de dag die morgen over straat
Komt aangelopen in een jas van kwetterende vogeltjes,
In een mist van lijvige gestalten...
Leven spat uiteen,
De plassen verdampen en slaan neer.

Niemand wordt door vogeltjes bedankt,
En de dag is maar net wakker!
Van gulzige en tijdelijke woorden
Heeft de nacht hem beroofd,
Niet van zijn eetlust:
Nu al schreeuwt de buik...

De jas gaat op in de mist,
De jas gaat op in monotoom gebrom
En toont zich aan de zon.
Heeft een zon de grootste mond?
Ik weet alleen dat wij niet zonder kunnen.

Kijk, er hangt een spin boven de ingang van het restaurant,
Een paar biertjes zullen ons goed doen.
Dan dienen we de spin en eten we
Wat hij niet eten kan.
Dan dienen we de dag van de spin en spreken we af
Dat ooit de spin ons eten mag.
Eventueel trekken we sombere kleuren aan en genieten we
Van de melodieën van de vogeltjes.