Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 394]

Sasha van der Speeten
Plastic hetero's

‘Donder niet van uw piëdestal, Jeanne.’ Ik ben wel diegene die haar zo hoog heeft geplaatst maar nu moet 'k toch zeggen dat ze voorzichtig hoort te zijn daarboven. Koffie in mijn mondhoeken, als ik praat stroomt 't zwarte bitter over mijn kin op mijn gloednieuwe hemd, in Antwerpen gekocht, een nieuw harnas voor een onbeduidend lichtpuntje, manoeuvrerend langs haar glimlach (die misschien niet echt is maar wel mooi). Buiten regent het en schijnt de zon. In de wachtzaal dondert Jeanne van haar piëdestal maar ik hef haar op, met één arm, ik hef haar op met één arm en zet haar terug in 't Walhalla waar ze thuishoort. Wist ze maar dat ik het ben die haar elke seconde 't godendom belooft. Shit, ik moet naar het toilet lopen om mijn hemd uit te trekken, de koffievlekken bijten zich vast in het weinige borsthaar dat zich in mijn bleekheid boort. Shit. Ik steek mijn hoofd onder de kraan, verbaster mijn kapsel tot een gewaxet koepeltje cool, zo kom ik de dag door, zo dender ik in m'n harnas langs haar glimlach. In de spiegel rust een vreemdeling, who the fuck's he? maar ik bewonder de spiertjes die over zijn arm glooien, met één arm hief ik haar op, zou ze merken dat ik gespierder ben geworden? Vast niet. Ik steek het vuile hemd in mijn rugzak en doe een T-shirt aan, wit, met V-kraagje, fuckin' sexy, want we willen ons voortplanten, we vervloeken non-existentie en zijn de egoïstische klootzakken wiens genen millennia lang deze planeet moeten bevuilen, met koffie en sperma en met vettige kapsels. Jeanne rookt een sigaret. Ik ga weer naast haar zitten. Er ligt een krant tussen ons beiden, ik ben bang dat ze die gaat vastgrijpen en beginnen te lezen, dan zit ik hier weer voor niets. De deur zwaait open, er klatert zonlicht over ons heen, even doven we uit, vergeten volzinnen en onthouden zinsconstructies, dus regent het buiten niet meer. Ik stel een vraag over haar biotoop.

[p. 395]

Iedereen stelt vragen over haar biotoop, ze weet dat ik niet geïnteresseerd ben in het antwoord maar ze schenkt het me toch: ‘......... en jij?’

Ik antwoord, plak haar naam na de laatste klinker van m'n zin, Jeanne, een blos op m'n wangen, koffie sijpelt haar naam achterna.

Ik loop weer naar het toilet.

Cabaret. Ik treed over een paar weken op. Ze zegt dat ze zeker komt kijken en ik heb plots zin om haar niet te geloven. Dit past immers niet in ons patroon, zij moet zeggen dat ze nog niet zeker weet of ze wel kan komen en dan mag ze uiteindelijk niet komen opdagen opdat ik me wederom kan voeden met tristesse, met troosteloosheid; m'n liefste Jeanne die weet dat 'k haar liefheb, houdt me op veilige afstand, m'n liefste Jeanne die 'k de rest van mijn leven zal liefhebben zoals alleen in hun kiem gesmoorde mannen dat kunnen, niet zoals plastic hetero's maar zoals echte mannen, maken plannen echte mannen maken plannen, maar dat is dan ook alles wat ze doen.

Vijfjarenplannen.

Ik hoop dat het regent buiten. Zo ben ik nu eenmaal, ik hoop dat het regent buiten omdat ik dan tegen haar kan zeggen: ‘Zie je wel, het regent.’ Ze heeft geen paraplu, dat heeft ze niet voorzien, ze voorziet zich van zo weinig. Van innige, oprechte liefde bijvoorbeeld, van dat soort liefde voorziet ze zich niet. Ze voorziet niet dat ik, de monsterlijke duivel die haar op de hielen zit, dat dat beest in mij zo moeilijk te temmen valt, ze voorziet niet dat ik haar nooit zal bespringen, ik zal haar nooit willen neuken, willen verkrachten, haar lichaam likken met mijn kokende, schubbige tong, no way. Ik wentel me in de waan van non-existentie. Dat doet ze dan voor me, dat schenkt ze me, godverdegodverdeklotegodver, ze veegt me weg met afgeslankte volzinnen, magere zinsconstructies, ze heeft Satan aan de ketting gelegd. Hij berust in zijn lot. Ongetemd maar aan de ketting gelegd.

Jeanne op de piëdestal in het Walhalla dat haar biotoop is.

We drinken nog een kop koffie, ik vraag haar niet of ze ooit met me zal trouwen.