Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 477]

Arnoud van Adrichem
Gedichten

En tenegader groen

Het bos beweegt niet:

u kunt niet stil blijven staan

onder dat geblader en geritsel,

het hemelhoog gewuif voor het almaar kantelende raam,

van links naar rechts verschietend blauw.

Tot een van die takken plots door het glas zwaait,

u omhoog zwiept, wegslaat als een bal, rakelings

langs

duizend bunder bloedende uitlopers de valste christusdoorn.

U was een mens.

Dan de inslag,

de door geen god gebroken val op de grasmat.

En Keet maar gillen: ‘Heathcliff, ik ben het! Hoorde je me niet?’

Het getakte stond u als brak u uit uw ei.

[p. 478]

Heure vuist geveld

Of Amerika het goedvindt of niet:
misschien wellicht mogelijk. De gebiologeerde god ziet
hoe zwaartekracht aan u zuigt,

hoe u in uw val ontvogelt, de wereld schamel

brandt als gloeilamp, een peertje.

(Het licht sec het licht.)

En dan, dit is uw negatie: de hardheid van steen loochenen

terwijl u klapwiekt pluimstrijkt stilte verplaatst.

Stoot u zich niettegenstaande? Het zal snel en pijnloos zijn.

[p. 479]

Grassen en appels

Hoorden wij: elke drie seconden sterft er een kind.

Een, twee, drie. Precies onder deze regels
__________een kruis oprichten, gebalde vuist de lucht in
steken en ten hemel schreien.

‘Niet het dodental maar het aantal gewonden intrigeert’
Ooit____________________zagen zij in iedere appel het licht.
‘Een maniërisme?’ ‘Hun behoud!’

Zo ging het vroeger. __________Je legde een gedicht
naast de rivier en het gedicht kleurde blauw, fonkelziek,
____________________meanderend, dikke golfjes knielden.

In het graslandschap liggen nergens stiften__________.
__________Het gestampvoet van heiligen steeds zachter.