Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 620]

Jan Lauwers
't Paradijs van de kameel Leon 2002-2006

[p. 621]

the katrin cartlidge menemory groupe

[p. 622]

my father's obsession

[p. 623]

hendrix' guitar

[p. 624]

the great masturbator

[p. 625]

mickey mouse

[p. 626]

étant donné

[p. 627]

verkleed als meisje

[p. 628]

oh darling

[p. 629]

after the barbecue

[p. 630]

onnodig detail

[p. 631]

ere

[p. 632]

shelter on the beach

[p. 633]

modderfiguur

[p. 634]

teveel

[p. 635]

god

[p. 636]

Enkele notities bij 't Paradijs van de kameel Leon

Toen ik voor de eerste keer naar Australië ging, maakte ik een tussenlanding in Hong Kong. De nachtelijke landing op de oude luchthaven is een hallucinante aangelegenheid. De reusachtige Boeing scheert rakelings langs appartementsgebouwen, ingepakt in torenhoge bamboestellages. Ik zag de eerste Chinese vrouw in haar bad zitten vanuit het vliegtuigraampje... Ik moest acht uur wachten op mijn overstap en besloot door Hong Kong te wandelen.

Er zijn momenten in het leven waarop de tussentijd - dit is de tijd van wachten, de tijd die men waardeloos acht in onze maatschappij, de tijd die men nodig heeft om zich te begeven van één punt naar een ander, van één vergissing naar een andere - zich als een sluier om je ziel slingert en je beschermt tegen de koude zinloosheid van de dagelijksheid. Die momenten waarop niks hoeft, want je bent aan het wachten op een nieuw belangrijk moment, die momenten van de tussentijd zijn de momenten waarop eigenlijk alles in volledige vrijheid kan gebeuren.

Toen ik van de lange reis terugkwam, sloot ik me op in mijn atelier en begon aan De Hong Kong room. Acht uur wachten in Hong Kong.

De Hong Kong room is voor mij het symbool van de tijd tussen twee gebeurtenissen.

Ze vormt de basis van twee andere kamers: Den Boomsesteenweg en 't Paradijs van de kameel Leon.

De titel 't Paradijs van de kameel Leon gaat over de onmogelijkheid van een kunstenaar om niet toe te geven aan het compromis. Elk beeld draagt in zich een compromis. Alleen al het feit dat een beeld communiceert wijst op een compromis.

Ik heb hierover een monoloog geschreven: Somberman. Het is een sample van verschillende interviews met belangrijke, machtige mensen. De kunstenaar die zich steeds weer als een kameleon aanpast aan de nieuwe verzuchtingen van de tijd waarin hij leeft.

De eerste tekening, getiteld ‘The Katrin Cartlidge menemory groupe’ betekende het begin van een veel grote re vermenging van het private en het professionele in mijn leven.

Op de tekening staat een datum: 26 september 2002, de dag waarop ik vernam dat Katrin Cartlidge, een van de interessantste actrices van haar generatie, veel te jong stierf. Het is eigenlijk volstrekt onbelangrijk om de dood te vermelden van een vrouw die ik nooit gekend heb en tegelijk is dit hét fundament van elke creatieve daad om de werkelijkheid te doen kantelen.

‘Menemory’ verwijst naar mijn herinnering aan de laatste bladzijde van Finnegans wake het meest cryptische werk van James Joyce met de mooiste eindpagma die ik ooit gelezen heb. Ik weet zeker dat James Joyce mijn denken over kunst meer heeft beïnvloed dan wie ook. Zijn Ulysses is mijns inziens een van de strafste ‘grensbeelden’ van de vorige eeuw, ook al is het een boek.

De derde tekening, ‘Hendrix' guitar’, refereert aan een ander moment uit de vorige eeuw, dat voor mij ook voor het denken over hedendaagse kunst van zeer grote betekenis is geweest zonder dat iemand ooit die connotatie heeft gemaakt: het spelen van Star Spangled Banner door Jimi Hendrix op het Woodstock-festival. Een zwarte man, verkleed als indiaan, die, bij de opkomende zon, een distorted version speelt van het beroemdste Amerikaanse lied. Het is zuivere maar verkeerd geschreven ‘vreihijd’. Kunst staat hier gelijk met tomeloze energie en genadeloze maatschappijkritiek.

Het slotbeeld in 't Paradijs van de kameel Leon is het beeld ‘god’.

Door het woord ‘god’ te schrijven op deze aquarel verandert het beeld in een boodschap.

Nieuw voor mij is het uitvergroten van polaroids die ik tijdens het werkproces maak.

Een document wordt hier een beeld op zich.

De polaroids worden opgeblazen tot beelden van 110 cm bij 110 cm, en bestaan uiteindelijk onafhankelijk van de rest.

Deze uitgave bevat een selectie van de polaroids.

Jan Lauwers

Jan Lauwers (1957) woont en leeft in Brussel. Hij volgde een opleiding schilderkunst aan de Kunstacademie van Gent en heeft zich de voorbije twintig jaar vooral geprofileerd als internationaal theatermaker met zijn gezelschap Needcompany. Intussen bouwde hij een aanzienlijk beeldend oeuvre uit. In het voorjaar van 2007 stelt Jan Lauwers zijn beeldend werk voor in een solotentoonstelling in BOZAR (Brussel).