Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 151

[p. 894]

Piet Vaesen
basel nicht

misschien lig ik in een doodskist maar alleszins heb ik zin in druiven
denkt hij en stapt uit z'n coma naar z'n buurvrouwman die hij ervan
verdenkt de zijne gepikt te hebben, ze opent haar ogen, ze zijn van
mij zegt hij, ‘oh pardon’, ze petsen als een verfbom in z'n mond of
misschien droom ik het alleen maar

nee, want ‘kun je me horen?’ zegt een mannenstem die de haartjes
op m'n arm streelt als was ik een ongeboren kater maar als ik een
lijk ben mag ik niet verroeren anders schrikt hij zich dood. ‘wie zwijgt
stemt toe, afgesproken?’ zegt hij en opnieuw: ‘kun je me horen?’ ja
dus sssssjjjttt, het is hier zo warm en ik ben zo moe dat m'n tong aan
m'n gehemelte plakt vraag maar aan de zuster die er gisteren een
thermometer onder stak, beitelen moest ze

‘je was naakt in mijn droom en niet groter dan een erwt, je zat op
m'n schouder’ zegt hij. ja zo kwam ik je tegen in die droom ben ik
toen binnengeslopen, ‘waarom was je zo klein?’ ik wilde in je
bakkebaarden kruipen. ‘je zwijgt. waarop antwoord je?’ weet ik niet,
op of ik jou niet vergeten kon hoe lang lig ik hier al? of op

je slingerde aan het touw van een anker, op een eind waar een
handvol hopeloze schepen in de nevelwolken roest. je verbrandt je
vingers aan het touw. je ruikt naar pek. ik denk bij je oksels je
blauwe koorden van aders aan een turner soms trek je je rosse
benen in om ze niet te schaven aan de grond met het mos en ik
vraag ‘wat mankeert mij?’ en jij wijst ‘dat’ en nu

striemt de zon doorheen m'n bewusteloze ogen, dat jeukt zo fel aan
m'n neus dat ik vrees mezelf uit te niezen terwijl buiten een bulldozer
een vleugel bijbouwt voor de rest is het stil

[p. 895]

 

totdat jij weer begint te praten. hij is bij haar ingetrokken zegt hij.

 

bij haar?! bij haar?!

 

‘waarom lig je hier?’

 

bij haar?! waarom lig ik hier?! bij haar?! alsjeblieft! niet onder het

 

dekbed kijken, ‘mag ik?’ vraag je, nee alsjeblief ik zwijg maar zo

 

bedoel ik het niet, je gaat ze lelijk vinden, zie je wel je zwijgt je vindt

 

me een lappendeken onder een laken m'n borsten met draden en

 

nietjes aangezet en liters chroom slordig uitgesmeerd omdat toch

 

niemand het ziet en blauwe gele plekken koeken zwart bloed

 

 

 

afgrijselijk, ‘voor mij?’ vraag je en ik zwijg tuurlijk ja en je gaat weg

 

want dat had je niet verwacht, ziekelijk vind je, ‘ze staan je goed’,

 

pardon?!, hij denkt dat ik hem niet verstaan heb misschien omdat ik

 

m'n wenkbrauwen fronste of anders dan anders sliep of misschien

 

zei je helemaal niets

 

 

 

jawel je zei het en herhaalt het, inmiddels ben je gestopt met strelen,

 

je houdt niet van haartjes op armen dus probeer ik me in te beelden

 

hoe je ze gekamd hebt, ‘pardon?’, vraag je, euhm ik heb niks

 

gezegd, ‘je bewoog!’, sorry, liefste, ik kon het niet laten.

 

 

 

je schim peutert in je neus je haalt de folie vanom mijn ontbijt je kijkt

 

naar de kapstok waaraan m'n baxter hangt je denkt ‘wat kan hij nou

 

met een ontbijt?’ inderdaad je hebt gelijk, als je uitademt ruik ik

 

margarine en leverworst

 

 

 

je ruikt naar de refter van een kleuterschool wil ik zeggen. och laat

 

maar.

 

op de buiten mekkert een schaap.

 

in een fabriek staan mensen aan een band te doen van ‘dit is goed’

 

en ‘dit is slecht’, de machine draait borsten gelijk een bakker soezen

 

en het ruikt er naar azijn met een afwasvinger uitgestreken over een

 

kier

 

 

 

de slechte gaan naar de afvalbak. ‘neem maar mee, gratis’, zegt

 

een man die een vorklift bedient. ik doe een graai, één heb ik er

 

mee doch nummer twee ontglipt iemand raapt haar op en legt ze op

 

de stapel ‘met 1 ben je niks’.

 

 

 

liever vlucht ik weg in zulk gedwaas dan jij die terwijl je arm je voert

 

dingen zegt die je beter voor jezelf had gehouden, over háár hoe zíj

 

dit-en-dat en zus-en-zo en ga zo maar door - lalala, ik neem de

 

vorklift naar maat A helemaal bovenaan want er is geen vraag naar

[p. 896]

 

zegt de man die de hendel bedient, ik steek m'n vingers in m'n oren

 

en zoef! en hoor je niet

 

 

 

weet je, jij had stom moeten zijn en ik doof, niet andersom, bedenk

 

ik me zwijg en zwijg, doof als ik nu probeer te schreeuwen ‘laat die

 

boterham met rust je stinkt naar kleuterschool!’ zo hard had ik willen

 

balken dat ik je niet meer hoefde horen en trouwens

 

 

 

je schim die door m'n oogleden priemt is onuitstaanbaar

 

lompbeminnelijkschoon

 

 

 

een witte vrouw ijsbeert door de kamer, de laatste vliezen coma

 

klitten aan m'n ogen en daarom lijkt ze drie vrouwen tegelijk ze heeft

 

een slagersnetje op ‘je bent wakker’ zegt ze ‘dank je’ antwoord ik en

 

ondertussen is ze al één vrouw minder. de groene man die toen hij

 

m'n door een venster in het laken piepende borstkas met alcohol

 

inzeepte zei ‘van dit leer maken we mooie schoenen!’ komt erbij

 

staan aan het scherp van z'n mes zit bloed en ook op z'n schort.

 

‘kijk 'ns aan’ grijnst hij. ‘druiven’ zeg ik. ‘wat zegt ie?’ ‘druiven’

 

‘druiven?’ ‘druiven’ ja druiven.