Haagse liederhandschrift

92. Hoe ene vrouwe der andere vragede

Ich moys met orlove uch gewage[n],
Vrouwe! mich wyrryt nochtan mee:
Die 'ts anders vader hayt verslagen,
Dien so wijst men over zee.
Om siin lief te raden wee,
Sal men die soene overdragen.

Eyn wijflich wijf hayt sich verghyet
Mit hertsen unde mit goeder daet
An eynen heere, die anders niet
En gheert dan yren toeverlaet.
Dem gheeft sich alden raet,
Unde wil, dat hi ten Hunen vaert,
Over berch of anderswaer,
Daer hi went seker bliven.

Comt alsulke swinde noet
Van gherechter minnen daer?
Das wilt mir sagen openbaer,
Want wem ich wal van hertzen mucht,
Dem were ich liever bi
(Ware ics waert, onde daertso ducht),
Dan he ver in Prusen vacht,
Unde nemmer en werde sorge vri.

"Vrouwe! Minne is alre duchten roeder,
Die men mach ter werelt leren,
Unde minne doet alre goeder
Dingen vernamen ende vermeren.
Ich wil uch vragen voertbas cleren
Unde bi besceyden maken vroet:

"Sende ich mijn hertz met sinen live,
Dien ich wise in elende,
Ende mijnre me dan mich blive,
Ophdas ich mich des genende,
Dat ich mich so dure pande
[...........ive.]

[fol. 53ra]

35

Mich dunct, ich byn op rechte veerde,

 

Sende ich hem in een verdriet,

 

Unde ich mijn liden mittem heerde.

 

Mich vruyt, das hem goet gescyet,

 

Want men selde bliken siet

40

Enich onverdiende weerde."

 

 

 

 

 

Des lonich wal