Jongens-spelen

met XII gekleurde platen

[p. 8]

Het stokpaardje.

‘Ha, ha, ha! dat zijn ruiters!’ riep neuswijze flip, toen hij zijne neefjes karel en toon met hunne stokpaardjes door den tuin draven zag; ‘neen, kijk, dit is al te gek; ik speelde liever in het geheel niet, dan dat ik mij zoo onnoodig in het zweet zou loopen. Ziet gij dan niet, onnozele halzen! dat het paard niet u, maar gij het paard draagt, en gij, in plaats van gemakkelijk te rijden, een' onnutten last voortsleept? Neen, ik ben wel wijzer. Ik vang liever ginds die fraaije kapel.’ -

[p. 9]

‘En als gij haar hebt?’ vroeg toon.

‘Dan steek ik haar met eene speld vast in dit doosje.’ -

‘Wel foei! en als het diertje zich dan op eene ellendige wijze doodgesparteld, en al die heerlijke kleuren van de vleugels weggeslagen heeft, smijt gij het ongevoelig weg, niet waar? -

Wat zou ik er dan ook mede doen? -

Gij zoudt dus een dier een' smartelijken dood aandoen zonder noodzakelijkheid of nut voor u? Ik vind dit nog erger dan op een stokpaardje te rijden; geen levend schepsel wordt daardoor beschadigd of pijn aangedaan. Het is waar, dat wij zelven moeten loopen; maar dit geeft beweging, en beweging is gezond, zegt vader. Kom, flipje! gij moest met ons rijden.’

[p. 10]

Flip, ziende hoe vrolijk en vergenoegd zijne beide neefjes bij deze stokpaardjes-harddraverij waren, kon de begeerte niet wederstaan om ook van de partij te zijn; maar hoe kwam hij nu aan een paard? Zijn vaders rotting stond in de nabijheid: deze diende hem zeer goed tot zijn oogmerk en hij galoppeerde daarmede even zoo vlug en lustig als de andere twee, die regt blijde waren, dat hij mededeed.