Jongens-spelen

met XII gekleurde platen

[p. t.o. 11]

[p. 11]

De wipplank.

Vader. Kom, keesje! krijg uw' hoed: wij gaan naar buiten.

Keesje. ô! Dat is goed, vader! zeker bij oom op Zorgenrust?

Vader. Geraden. Dan kunt ge met teunis, den zoon van den tuinman, spelen.

Keesje. Met teunis? och, dat zal niet gaan; hij heeft palet noch kegels, noch legkaart, noch scheppingspel. Ik zal mij ijsselijk vervelen, als er niemand meer is. Het is wel een goede jongen, maar hij verstaat niets van onze spelen.

Vader. Nu, wij zullen zien; misschien krijgt gij wel smaak in eenig spel, dat hij verstaat.

[p. 12]

De vader begaf zich met keesje naar buiten; onderweg had zijn vader gelegenheid om hem verscheidene nuttige onderrigtingen te geven; onder anderen ook ten aanzien van het wel aanwenden van krachten, het gebruik van den hefboom, waardoor een man lasten van eene aanmerkelijke zwaarte opligt, bij voorbeeld, eene steenen zerk, eenen zwaren balk, enz. die tien mannen naauwelijks van de plaats zouden verroeren, en die echter door een of twee gemakkelijk opgeheven worden.

Zoo pratende, waren zij eindelijk buiten de poort, en aan den tuin, Zorgenrust, gekomen. Oom gaf keesje dadelijk verlof om in den tuin te spelen, en liet ook teunis roepen. Keesje stelde teunis verscheidene spelen voor, die deze niet ver-

[p. 13]

stond. ‘ Maar wacht,’ zeide deze, ‘ ik weet wat, dat u wel bevallen zal. Hier ligt een dikke boomstam, en daar een stevige plank: wij leggen deze dwars daarover, en zullen elkander beurtelings omhoog wippen. Wat dunkt u?’

In een oogenblik was de wip gereed, en lagchende rees nu keesje en dan teunis omhoog, totdat oom en vader op hun gelach daarbij kwamen. Keesje ging op dat oogenblik juist omhoog en teunis naar beneden, terwijl de eerste een weinig naar het midden der plank gleed, zoodat hij zijn' speelmakker niet weder kon doen rijzen, waardoor de vader aanleiding kreeg om hem te beduiden, dat deze wipplank niets anders was dan een hefboom en dat er minder kracht vereischt werd om met denzelven een' last op te ligten, naar mate die verder van

[p. 14]

het steunpunt wordt aangewend, want zoodra keesje weder aan het einde der plank zat, rees teunis dadelijk omhoog.

Sedert dacht keesje altijd om de wipplank, als hij iets moest verzetten of opligten, en wist altijd of hij zwaar zou tillen of niet.