Jongens-spelen

met XII gekleurde platen

[p. t.o. 17]

[p. 17]

De vlieger.

Op zekeren schoonen herfstdag begon het sterk te waaijen. ‘Komt,’ zeide pieter tegen gerrit en valentijn, ‘laat ons onze vliegers oplaten, die wij verleden week geplakt hebben. Wij zullen in de wei gaan: daar is ruimte genoeg, en geen gevaar dat zij in de boomen schoot gaan’

Zij gingen dadelijk naar buiten en in de wei; in een oogenblik was de staart en het touw aangebonden; valentijns vlieger ging het eerst op, en rees zoo

[p. 18]

snel, dat hij er niet tegen vieren kon', en de klos tegen den grond wierp, om hem maar uit de hand te laten rijzen. Eindelijk stond hij, en de vreugd der drie jongens was volkomen. Gerrit, die geen' vlieger had, was hun in het oplaten behulpzaam; en toen de vliegers stonden, zeide hij: ‘Daar valt mij een aardig versje in, dat mijn vader gemaakt heeft onder een teekeningetje met jongens die een' vlieger oplaten. ik weet het van buiten; luistert.

Vangt gij, in uw volgend leven,

Een beroep of handwerk aan,

't Zal u veel genoegen geven,

Als ge uw' vlieger op ziet gaan;

Maar 't is daarom nog geen teeken,

Dat hij hoog zal blijven staan:

Denk hoe ligt het touw kan linken,

En uw vlieger school kan gaan.

[p. 19]

‘Wacht,’ zeide de schrandere pieter, ‘als ik mijn' vlieger ingehaald en te huis heb, zal ik al die bonte sterren en rozen er afplukken, en er dit versje op schrijven, dan vergeet ik het niet.’