Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

[p. 136]

XLVII. Hoe Keye ende al sine gesellen worden gevaen.

Daventure seget ter stont,

Dat Keye, die sere was gewont,
Hierenbinnen genesen was,
Ende oec es comen mede na das
Vorden casteel met sinen gesellen.
Die knape, daer hier vore af tellen,
Hadde met hem daer hen drien.
Die dedi wapenen oec mettien
Ende dede elken nemen enen boge,
Die hem best daertoe doge,
Ende gingen aldus staen ten mure,
Ende scoten udewaerd harde sture
Met scarpen quarelen met snelre vaerd,
So dat si moesten achterwaerd
Trecken an haren danc.
Doe dit geduert hadde lanc,
Ende hen quarele geborsten,
Ende si nemmer met arenborsten
En conden gescieten, wetet dat,
Doe namen si gode slingeren ter stat
Ende worpen met stenen udeward.
Ende binnen deser selver vard
Soe es die riddere selve comen
Met sinen gesellen, ende heeft vernomen
Keyen, die noch lach aldaer.
Doe wilde die riddere ontbiden daernaer
Sine vrint, al sonder waen,
Dat si hem in staden staen.
Doe sprac Gariët die here:
‘Gine ontbidet nembermere
Hulpe jegen also vele liede;
Ic wilde niet dat ons gesciede
Die lachter dat wi dese dinc daden.
Ic wilre vive allene begaden,
Datsi om te behoudene dleven
Hem gerne op selen geven.’
Doe seide saen her Lyoneel:
‘Ic nemer oec vive in min deel.’
- ‘So doe ic oec,’ sprac Hestor:
‘Ic sal hen geven selken por,
Si selen wesen harde blide
Dat si hen opgeven te tide.’
Acglavael die seide doe:
‘Die andere vive horen mi toe,
Die salic oec, bi mire trouwen,
Steken ende so sere blouwen,
Dat si blide selen wesen
Dat si mogen der doet genesen.’
Doe sprac die riddere daer si met quamen:
‘Dus sijn si alle bestaet te samen,
Ende waer jegen salic vechten dan?’
Doe sprac Hestor: ‘Bi sente Jan,
Altemet dat wise verwinnen
So seldise tuwen castele binnen
Voren in gevancnessen, secgic u.
Dit sal u ambacht wesen nu.’
- ‘Bi mire trouwen, dus moet wesen!’
Seiden die andere; ende binnen desen
Sijn si Keyen soe na comen,
Datse Keye hevet vernomen.
Hi sach na haer teken ende spiet,
Maer hine kinde haer wapine niet,
Want si hadden alle daer
Hen ontekent, wet vorwaer.
Maer Keye was cone dor das,
Om dat harre maer vive en was.
Ende doe si dus na sijn comen
Sprac Acglavael: ‘Hier heeft genomen
Elc van ons hen viven nu
Onder te doene: nu secgic u
Dat goet ware dat wi ontbiden
Dese niemare tot henlieden,
Dat elc hier van ons viren
Hen viven wille doen falgiren
Deen na dander, wetet dat,
Ende elc vive houden in ene stat,
Oft si sijn soe coene na desen.’
- ‘Dit donct ons allen goet wesen
Datmen dit Keyen doe verstaen.’
- ‘Wie sal dese boetscap nu anegaen?’
Si badens doe alle Acglavale,
Want hi vonden hadde di tale,
Daerombe soudijt doen te bat.
Doe reet Acglavael saen na dat
Ende seide dit Keyen, no min no mere
Dan hi geseit hadde nu ere.
Dit hadde Keyen onwaerd tien tiden,
Ende seide: ‘Wi .iiij. willen riden
Jegen u viren op dat gi dorret.’
Acglavael seide: ‘Wi sijn also geporret
Ende hebben oec gelovet dat,
U .xx. te makene mat,
Dats elken .v. van ons viren.
Ende woudi u deilen in deser maniren
Soe datter vive hadde elc;
Ende dorsti ende waerdi oec selc,
Dat gijt wout dus anegaen,
Wi dorstent herde wel bestaen;
Ende en wildi oec u deilen niet,
Nochtan, so wat daerna gesciet,
Wi vire selen u, sonder waen,
Stappans hier met wige bestaen.
Nu hoet u, ic come saen hier weder:
Gi stect mi, of ic u ter neder.’
Dus reet Acglavael tsinen gesellen
Dese word van Keyen tellen.
Doe seidi dat hi geloeft hadde daer
Te ridene jegen Keyen vorwaer.

Dus nam in hant elc sijn spere,

Ende Keye die quam jegen ter were,
Hem vierder, dat suldi weten,
Die wel op waren geseten.
Ende Acglavael die reet op Keyen
Vore die borch in dire valeien.
Ende Keye op Acglavale doe stac
Dat sijn spere te sticken brac,
Maer en deerde Acglavale niet.
Ende Acglavael hadde enen starken spiet,
Daer hi Keyen met heeft gesteken,
Dat hem die herte dochte breken,
Ende hi vallen moeste ter eerde
Harde onsote van sinen perde.
Doe hi dus ter neder lach,
Ende die riddere vanden castele sach
Dat Acglavael reit tenen anderen waerd
Quam hi derward metter vard
Ende nam Keyen op wel saen,
Ende seide: ‘Gi moet nu sijn gevaen.’
Keye hadde so grote noet,
Dat hi ne sprac clein no groet;
Ende die riddere leidene doe
Rechte toter porten toe,
Ende riep: ‘Laet in!’ harde sere,
‘Ic beent, Brandesion u here.’
Ende doen Keye dit hadde verstaen
Wildi hem ter were setten saen,
Ende trac achter metter druest.
Doe nam Brandesion die vuest
Ende slogene inden nacke so sere,
Dat nederstorte Keye die here
Optie brucge daer met allen,
Soe dat hi welna was gevallen
In die gracht diep ende groet.
Die knape doe di porte ontsloet,
Want hi sinen here kinde saen
Bi sire spraken, sonder waen.
Ende doen die porte was ontaen

[p. 137]

 

Namen si beide doe Keyen saen

 

Ende drogenc in enen kerker daer,

 

Ende gingen beide udewaerd daernaer.

 

Ende eer si comen conden opt velt

20100

So waser daer noch drie gevelt

 

Van Lyoneel ende oec Gariët

 

Ende Hestor; dese drie, dat wet,

 

Elc hadde daer enen afgesteken.

 

Brandesion quam vord gestreken

20105

Ende sijn knape mede, dats waer,

 

Ende namen die drie aldaer

 

Ende leidense bi Keyen gevaen,

 

Ende quamen weder udewaerd saen.

 

Maer eer si daer conden comen

20110

So hadde Acglavael welna genomen

 

Enen riddere daer sijn leven,

 

Eer hi hem op wilde geven;

 

Ende Gariët reeter enen doet,

 

Ende Hestor brachte in groter noet

20115

Enen anderen optie stede,

 

So dat hi hem opgaf gerede;

 

Ende so dede oec Lyoneel:

 

Hi gaf daer enen so sijn deel,

 

Dat hi hem scire genade bat.

20120

Doe riep Acglavael daer ter stat

 

Brandesione ende seide hem nu:

 

‘Her riddere, waromme en haesti u

 

Niet seerre hier te desen tiden?

 

Nemt op dese ridders; al sonder striden

20125

Mogedise leiden in u gewelt.

 

Haddire noch twee gi had die helt.

 

Haestu ende comt weder saen,

 

Ende brinct ons speren, dats wel gedaen.’

 

Des was Brandesions knape vroe,

20130

Ende bracht hen speren gedregen toe,

 

Daer si mede selen josteren;

 

Ende elc namer een vanden heren,

 

Ende si slogen die ors met sporen,

 

Ende elc heeft daer enen vercoren,

20135

Dien hi stac ter eerden saen.

 

Ende alse die achte hebben verstaen

 

Dat die .xij. dus sijn verwonnen

 

Gingen si vlien wat si connen,

 

Ende die andere volgeden naer,

20140

Ende verhaelden die vire daer,

 

Want elc verhaelde enen ter steden.

 

Ende die viere die ontreden

 

Die wile dat hi dandere vingen.

 

Dese en wilden niet lange[r] dingen

20145

Noch oec vechten daer ter stede,

 

Want si gaven hen op gerede.

 

Doe brachten sise alsoe gevaen

 

Ende gavense Brandesione saen,

 

Dise inden kerker leide

20150

Met Keyen, daer ic eer af seide.

 

Nu was die knape herde blide

 

Dat hi sinen here tien tide

 

Hadde aldus quite ende vri,

 

Ende die ridders gevaen daerbi,

20155

Die sinen here onrecht daden

 

Ende den casteel wilden verraden.

 

Daer was bliscap in die zale:

 

Die heren waren ontfaen wale,

 

Die de anderen hadden verwonnen.

20160

Men soude u niet viseren connen

 

Die grote vroide die daer was.

 

Doe bat Lyoneel na das

 

Brandesione, dat hi na gevoech

 

Den gevangenen geve gnoech,

20165

‘(Want si behoren ter tavelronde)

 

Tote dier tijt ende tot tier stonde

 

Datse die coninc Artur doet halen:

 

Men saelt herde wel betalen.’

 

Brandesion gelovet daer doe.

20170

Des ander dages harde vroe

 

Soe reden en wech dese vier heren

 

Ende willen weder tote Arture keren,

 

Ende hem oec selen doen verstaen

 

Hoe haer stucken sijn vergaen.

20175

Ende doese die coninc hadde vernomen

 

Dedise alle viere vor hem comen,

 

Ende bat hen dat si hem seiden das

 

Hoe die dinc gescepen was.

 

Si liten den coninc doe verstaen

20180

Dat si alle waren gevaen

 

Sonder viere, die ontreden.

 

- ‘Was Keye selve daer ter steden?’

 

- ‘Jahi, ende was oec di irste met,

 

Die int gevancnesse was geset.’

20185

Nu latic hieraf die tale bliven

 

Ende sal u vanden viren scriven

 

Haer aventure, die si doen,

 

Die den heren daer ontfloen.