Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

LIV. [Vander joncfrouwen metten hondekine, ende van Keyen.]

Daventure vertellet, twaren,

Doe die heren wech waren,
Ende die hof gesceden was,
Daer ic hier vore nu af las,
Quam ene joncfrouwe gereden daer.
Een wit hondekin liep haer naer,
Ende tirst dat si int hof quam
Ende si den coninc Artur vernam
Sprac si na haer lans wise:
‘Dat u God lone van paradise,
Die geweldech es alre sake!
Her coninc, doet horen mine sprake:
Hort nu mine aventure meest.
In dit lant staet een foreest
Bi enen sconen gronen dale,
Dat suldi nu bekinnen wale.
Dit foreest es beloken al
Tuscen twee berge in een dal;
Daer ombe gaen hoge mure:
Ic waent hem soude werden te sure
Die met crachte in comen soude,
Sonder tenen inde vanden woude,
Daer een wiket staet herde clene.
Te dire stat ende el ne gene
Machmen in dat foreest comen,
Eest alsict hebbe vernomen.
Ende beneden op ene rivire
Staet menech boem goet ende dire,
Daert bi doet wesen soete.
Een hert met enen witten vote
Es meester vanden watere al
Ende vanden foreeste dat staet int dal.
Vort so bliken optie berge
Die lyone groet alse dwerge,
Die den hert alle wachten.

[p. 152]

 

Het doet daer quaet ieman vernachten:

 

Nacht ende dach sijn si gegar;

 

Mi ware leet ware ic gespar

 

Jegen hen: si sijn soe fel,

22310

Dat wanic welen harde wel.

 

Her coninc, gine hebt niet vernomen

 

Op wat saken ic hier ben comen.

 

Diegene die mi hier heft gesant,

 

Si es coninginne in haer lant,

22315

Ende van menegen riddere vrouwe.

 

Ic daert wel nemen op mine trouwe

 

Dat si hevet in haer bedwanc

 

Drie coninge al sonder wanc,

 

Die gereet tharen dienste sijn.

22320

Si es scoenre dan dat sonnescijn,

 

Beide van hude ende van hare;

 

Oec en werd nieman geware

 

Dorperheit an hare en twint.

 

Si es een utermaten scone kint,

22325

Ende wel uten rike geboren.

 

Bi harre cronen heeft si gesworen

 

Dat si nembermer neme man,

 

En si die hare gebringen can

 

Vanden hert den witten voet.

22330

Hine es te winne niet so goet:

 

So wie die den lyoen slaet,

 

Eer hi den hert oec gevaet

 

Hi moet di jacht en stic herden:

 

Hi saelt hem te sure laten werden.

22335

Die daer nu varen woude

 

Siet hier dit hondekin, datten soude

 

Leiden optie rechte slage

 

Int foreest, daer die hert lage

 

Ende in wandelinge es meest.’

22340

Keye sprac: ‘Semmi di heilegeest,

 

Joncfrouwe, geeft mi dat hondekin,

 

Ic sal ember die gene sijn

 

Die varen sal alre eerst

 

Proven tgeval in dat foreest.’

22345

Die joncfrouwe was blide ende vroe

 

Ende liet gene hondekin alsoe

 

Met Keyen bliven in dat hof.

 

Met bliscepen nam si orlof.

 

Des ander dages vele vroe

22350

Eer die joncfrouwe daer quam alsoe

 

Soe was Keye te hove comen,

 

Want gi hebt wel hier vore vernomen

 

Dat hi qualike te hove was.

 

Nu was hi versoent, sijt seker das;

22355

Want sijn mouwe die coninginne

 

Haddem gemaect pays ende minne

 

Jegen den coninc ende Waleweine.

 

Dus es hi weder comen te pleine

 

Ende heeft dat hondekin genomen,

22360

Ende des ander dages comen

 

Daer hi messe heeft gehort.

 

Daerna quam hi alsoe vort

 

Dat hi hem wapende ende reet dane;

 

Ende thondekin liep vor hem vast ane,

22365

Ende Keye volhden vaste naer.

 

Die dach was scone ende claer,

 

Die vogle songen in dat wout

 

Ende optie eerde menechfout.

 

Ende een lettel vore middach

22370

Keye doe ene rivire sach

 

Die wide was ende bodemloes,

 

Daer hi over moeste altoes.

 

Oft hi gedoen conde niet bat,

 

Die hont en sochte geen gewat

22375

Ende vloech over alse een vogel.

 

Keye kerde ombe den togel

 

Ende reet weder thusward.

 

Dat hondekijn swam onvervard

 

Weder over dwater wijt.

22380

Tuscen hen tween was een strijt.

 

Doe hi sach dat dede keer

 

Doe werd Keyen therte seer,

 

Welc sine onscout mochte sijn.

 

Doe pensdi dat hi thondekin

22385

Met sinen swaerde soude slaen

 

Ende secgen dat hem ware ontgaen.

 

Al was Keye een deel verbolgen

 

Hine condet niet achtervolgen.

 

Als hi sijn ors nam metten sporen

22390

Liep dat hondekijn ember voren.

 

Dit soe herdi alden dach

 

Onthier ende hi die borch sach

 

Daer Artur sijn hof hilt.

 

Doe liet hi in sinen scilt

22395

Sijn hoeft jamberlike hangen.

 

Her Walewein quam daer gegangen

 

Grotelike houdende sijn spot.

 

Keye sprac; ‘Soe hulpe mi God,

 

In was henen niet verre

22400

Doe quam mi an, des benic erre,

 

Ene siecheit harde groet.

 

Doe moestic keren dor di noet;

 

In dorste vorder varen niet,

 

In wiste wat mi was gesciet.’

22405

Nu latic van Keyen bliven

 

Ende sal u van Lancelote scriven.