Levende Talen. Jaargang 1936

Verslag Sectievergadering Engels op Zaterdag 4 Januari.

Na de belangstellenden, die in groten getale ter sectievergadering waren gekomen, te hebben welkom geheten en hen te hebben opgewekt niet alleen te komen luisteren, maar ook zoveel mogelijk meer actieve medewerking te verlenen, gaf de voorzitter het woord aan Mej. C.E.J. Opstelten, die zou spreken over: Hoe er de laatste jaren les is gegeven in het Engels.

Zij putte hierbij niet alleen uit haar ervaring als lerares, maar haalde ook herinneringen op uit de tijd, dat zijzelf nog als leerling op de schoolbanken zat. Daar zij genoodzaakt is geweest meerdere H.B.S.-en te bezoeken, stond haar heel wat vergelijkingsmateriaal ter beschikking in de vorm van een respectabel aantal zeer uiteenlopende docenten en zeer verschillende leerboeken, met als uitersten de bekende grammatica van Stoffel, voor wien het onderwijs in de vreemde taal moet aansluiten bij der leerlingen kennis van de moedertaal, en het boek van

[p. 89]

Grasé, die de vreemde taal vanaf het begin gesrpoken wil zien, en daartussenin boeken als Roorda, dat volgens Mej. O. het bezwaar heeft eerst de voorbeelden en daarna pas de regels te geven - wat wel niet door iederen leraar als een bezwaar zal worden gevoeld - en de Maar's Britannia, die niet uitgesproken één bepaalde methode, hetzij de directe, hetzij de indirecte, toepassen. Trouwens, Mej. O. - en dat zullen de meesten van ons wel met haar eens zijn - is overtuigd, dat de persoonlijkheid van den docent van veel groter belang is dan de methode. Een eerste vereiste is de leerlingen te boeien. De steeds meer veldwinnende opvatting, dat kennis van land en volk ook noodzakelijk is, wordt door Mej. O. dan ook zeer toegejuicht.

In het dan volgende overzicht van de wijze, waarop zijzelve de leerstof over de verschillende jaren indeelt, sprak Mej. O. als haar persoonlijke opvatting de gewenstheid uit van het lezen van klassieke werken, om de eenvoudige reden, dat ze zeer de moeite waard zijn en bijna geen enkele leerling ze uit zichzelf zal gaan lezen. Ook meende ze nog eens nadrukkelijk te moeten zeggen - iets wat reeds vaker betoogd werd - dat het zeer gewenst is en ook zeer de moeite loont, overleg te plegen met docenten in de andere talen, vooral wat de geschiedenis der letterkunde en de keuze van de te lezen litteraire werken betreft.

Mej. Opstelten besloot haar causerie met een citaat uit Künkel, over den goeden leraar, dat de lezer elders in dit nummer als slot van haar inleiding zal aantreffen.

Nadat de voorzitter Mej. Opstelten namens de aanwezigen dank had gezegd, volgde een inleiding van Dr. G. Nolst Trenité over het ‘geschenk’, dat wij onze leerlingen dienen mee te geven.

Dit ‘geschenk’ is een goede uitspraak. Deze toch dekt als een kleed al het gesprokene. Is de uitspraak verkeerd, dan kan men al taalkundig zich correct uitdrukken, menskundig blijft men een pias. Geef den leerlingen dus veel uitspraakoefeningen en veel idioom - de grammatica kan wel in een ‘nutshell’ en de letterkunde kan wel tot een minimum beperkt: kunst toch heeft alleen waarde voor de ontvankelijken. Hij wiens uitspraak onvoldoende is, leert een taal nooit. Hij wiens uitspraak voldoende is, kan zeker de spraakkunst ook voldoende leren beheersen.

[p. 90]

Na dit geestige betoog, dat door alle aanwezigen - ook al zal niet ieder de opvattingen van Dr. Nolst Trenité onderschrijven - met aandacht gevolgd werd, werden we verrast door het optreden van drie jeugdige toneelspelers, twee meisjes en een jongmens, die een der stukjes uit het boekje van Dr. G. Nolst Trenité: English Phrases and Catchwords in Dialogues and Playlets, geestig en enthousiast voor ons opvoerden en dan ook zeer veel bijval mochten oogsten, hetgeen nog eens door den voorzitter met enkele woorden en een meer tastbaar aandenken werd onderstreept.

Bij de Rondvraag werd geen enkel nieuw punt ter sprake gebracht; alleen wenste Mej. Derkinderen nog haar ingenomenheid uit te spreken met het bekende werkje van Dr. Nolst Trenité ‘Drop your Foreign Accent’, dat ze reeds vele jaren en steeds met hetzelfde genoegen gebruikte.

En zo werd dan, niets meer aan de orde zijnde, circa 4 uur deze ‘genoegelijke’ sectievergadering door den voorzitter gesloten.

M.B. PORTHEINE.