Leysen-boeck der catholycken daerinne vergadert zyn wt verscheyden boecken veelderhande leysenen himni ende geestelycke liedekens

(1605)–Anoniem Leysen-boeck der catholijcken– rechtenstatus



[pagina 99]
Ter eeren der blijschap van onser Lieve Vrouwe op den Paes-dach. Laet ons nu inden Heere blijde wesen, Met Maria zijn lieve Moeder bemint, Die als heden heeft gesien verresen Iesum haer beminden Sone ende kint, Die hen was verthonende zijnre Moeder Seer glorieuselijck blinckende ende claer, Wesende haren Schepper ende behoeder So droech hy sorge voor haer voorwaer. Gelijck hy haer niet en hadde vergeten, Doen hy haer onder zijn Cruyce sach staen, So heeft hy haer oock eerst laten weten, Dat hy vander doot was opgestaen, Overdenck met blijschap mijn wtvercoren Wat vreucht doen hadde die Maget fijn, Siende haren Sone wt haer geboren Nu verresen ende ontslagen van alle pijn. Te voren hadde zy zijn lichaem vol deuchden Met plompe nagelen sien aent cruyce slaen Ende nu sach sy hem in 1000. vreuchden Blinckende als de Sonne voor haer staen Om dat zy hem hadde geweest getrouwe In zijn lijden, als hy storte zijn bloet, So wast reden dat zy d’eerste wesen soude Te smaecken die vruchten zijnder verrijsenis soet. So sullen oock alle die namaels willen smaken Die soeticheyt ende blijschap des Heeren, Moeten eerst dat nootken craken Vanden Cruyce, en hier sterven leeren. Och sprack die bruyt inder Cantijcken Tot haren Bruydegom seer minnelijck en goet Mijn herte docht my van liefden bezwijcken,
[pagina 100]
Hoorende u stemme mijn Lief seer soet. Hoe moeste Maria oock mjubileeren In haer herte in dien blyden dach. Haren geest most wel triumpheren, Doen zy Iesum haren lieven sone sach: Godt ende mensche nu zijnde verresen Van die schandelijcke onnosele bitter doot Overdenckende die zalighe vruchten gepresen, Die souden spruyten wt sijn lijden groot Sy contempleerden in sijn heylige vijf wonden, Die blinckende waren root als een Robijn Hoe was haer ziele doen verslonden In de liefde van Iesus haren soone fijn. Sy aensach door haer gheloove sterck, Want zy was vol van contemplatien, Dat door zijn doot en heylich werck So menningen sondaer soude comen tot gratien, Ende dat des Vaders gramschap en thooren Nu was gepaeyt ende nedergeleyt. Ende dattet Schaepken datter was verlooren Hadde vercregen genade ende bermherticheyt, Den hemel die was nu ontsloten, Die so menich Iaer hadde toegestaen, Door haers kints bloet by den Ioden vergoten Hy nu was t’eenemael open ghedaen.

Vorige Volgende

Ter eeren der blijschap van onser Lieve Vrouwe op den Paes-dach.