Den Bybel met groter neersticheyt ghecorrigeert (Liesveltbijbel 1542)

Die straffinghe ende plaghe Damasci, ende des lants Syrie.

Dat .xvij. Capittel.

1

⁺DIt is den last ouer Damascon. Siet Damascus en sal geen stadt meer sijn, mer eenen veruallen steenhope.

+ A vers 1

2

Die steden Aroer sullen verlaten ende woest zijn, also dat de cudden daer ooc weyden sullen, dye nyemant en sal veriagen.

3

Ende Ephraim sal ophouden een veste oft stercte te sijn. Ende dat conincrijck tot Damasco, ende die ouergebleuene tot Syrien, sal sijn ghelijc als die heerlicheit Israels spreect de HERE der heyrscaren.

4

Tot dier tijt sal die heerlicheit Iacobs dunne zijn, ende sijn vette lijf sal mager sijn.

5

Dan salt also gaen gelijc wanneer een dat coren inden oogste maeyt, dye met sinen grepe die hantuollen afhoudet. Ende gelijc als een die de gerwen vergadert int dal Raphaim, ende datter noch wat ayren blijuen liggen.

6

Oft als wanneermen eenen olijfboom schudt, ende datmen niet meer dan twee oft drie bouen inden toppe, ende aenden tacken vier oft vijf olijfappelkens en vindt hanghen, spreect die HERE God Israels. ⁺

+ Iere. xx

7

Tot dier tijt sal hem die mensche keeren tot den ghenen, die hem gemaect heeft. Ende sijn oogen sullen opten heyligen in Israel scouwen,

8

Ende hi en sal hem nyet wenden totten outaren die sine handen gemaect hebben noch en sal niet sien op dat gene dat sine vingeren gesticht hebben, noch op bosschen, noch op beelden.

9

In die tijt sullen die steden haerder stercten sijn ghelijc als die verlatene tacken ende spruyten, die si wt vresen der kinderen Israels verlieten, ⁺ ende si sullen woeste worden.

+ C vers 9

10

Want ghi hebt vergeten Goods dijns salichmakers, ende en hebt niet gedacht opten steen dijnder stercten. Daeromme sult ghi lustige planten setten. Maer daer mede sult ghi den vreemden die vaten bereydt hebben.

11

Ter tijt des plantens waerstu groot, ende dijn saet, dat wiesch vroech. Maer inden oogste, als ghi die scoouen, oft gerwen sout beeruen, sult ghy daer voor smerte ende droefheyt hebben

12

O wee der menichte des grooten volcx Het sal ghelijc die zee ruysschen. Ende dat gedruyssche der lieden sal woeden, gelijc dye grote wateren woeden, als si ouerloopen. Ia gelijc grote wateren rasen, so sullen die lieden rasen.

13

Maer hi salse schelden ende si sullen verre wech vlieden, ende hi salse veruolgen, gelijc den stof opten berghen, vanden winde gheschiet. Ende ghelijc als eenen draeywint in een onweder geschiet.

14

Omtrent den auont so is daer een verscricken. Maer eer dat den morgen stont aen coemt, so sijn si wech. Dat is tloon van onse roouers, ende dat erfdeele, der geenre die ons dat onse namen.