Leven van Lutgart
(1899)–Anoniem Lutgart, Leven van–
Auteursrecht onbekendII. Van din dat si blent wart XI ijar vor hare doet.
Ga naar margenoot+Tin tiden dat Lutgart, die fine,
In dese wereltlike pine
Geweset hadde menech ijaer
120[regelnummer]
Ende si van oudre wart so swaer
Dat si began den inde naken,
Got, die se wilde so volmaken
Dat si ter eeweliker vromen
Na desen live mochte comen
125[regelnummer]
Al sonder sneven ende stoet,
Dor sine ontsarmechheide groet
Heft hi der vrowen goet gegeven
Noch een jueelGa naar voetnoot1, dat hare es bleven
De dage die si leefde sent;
130[regelnummer]
Want beide hare ogen worden blent
Doe si in ellef ijaren ghinde
Was comen na des lives inde.
Dat was der vrowen omme dat
Gegeven dat si dis te bat
135[regelnummer]
Die ogen van der herten binnen
Tin schine van der Godes minnen
Ontpluken soude, ende innechlike
Din claren schijn van hemelrike
Ende oc din eeweliken dach
140[regelnummer]
Beschowen, din men nit ne mach
Van buten metten ogen sin.
Bi derre saken lit geschin
Ga naar margenoot+Got sire brut dat ongeval.
Mar diet terechte merken sal,
145[regelnummer]
En sal nit seggen dat het si
Groet ongeval, dat dunket mi;
Want die so selken wissel doet
Dat hi behoudt dat meerre goet,
Al werdt dat mindere hem ongeven,
150[regelnummer]
Degene en mach hem hir teneven
Beclagen nit van ongevalle.
Des wanic wel dat gi mi alle
Selt volgen; eist u wille dan
So kiric daer ic u began
155[regelnummer]
Dat bispel, ende van der maget
U segge voert, die bleef geplaget
Met selker plagen oit sent.
Nochtan, al waren dogen blent
Die herte binnen sonder waen
160[regelnummer]
Te meer wijsheiden hadde ontfaen
Van din dat hare ontgeven was
Dat sien van buten. Wildi das
En argument? Ic saelt u toegen:
Een die gebruken mach sire ogen
165[regelnummer]
Ende ommesien verre ende bi,
Al dat hi siet, geloevets mi,
Dat moet ter herten comen in;
Daer over moet hi sinen sin,
Si willens ochte an sinen danc,
170[regelnummer]
Onledech maken even lanc
Dat in der herten binnen durt
Dimaginacie, die men vurt
Ga naar margenoot+Van buten in mettin beschowe.
Hir af was al Lutgart, die vrowe,
175[regelnummer]
Ontladen overmiddes din
Dat hare ontgeven was dat sin.
Mar doe vernam die Godes kare,
| |
[pagina 149]
| |
Lutgart, dat was onttrokken hare
Dat sien van buten ende si
180[regelnummer]
Was quite worden ende vri
Van allen din dat metten ogen
Ymaginacie mochte toegen
Der herten binnen, vele sere
Began sijs danken onsen Here;
185[regelnummer]
Want si van binnen wel vernam
Dat het te groten staden quam
Der silen, die in eenechheiden
Met Gode har leven wilde leiden.
Mar dat die welgerakde maget
190[regelnummer]
Heft oit sider meest geclaget,
Sent dat die dinc also geschide,
Dat was dat hare op selke liede
Ende op die sonderlinge vrint,
Die wilen hadden dis verdint
195[regelnummer]
Dat si die gracie van der vrowen
Met harre sonderlinger trowen
Verworven hadden ende plagen
Beide omme leeren ende vragen
Die magt te visiteerne comen,
200[regelnummer]
Dat sien van buten was benomen.
Dit plach die vrowe in din beghinne
Te clagene, eer si wart in inne
Ga naar margenoot+Dis ongemaks; mar her Ihesus,
Die ordineerde selve aldus
205[regelnummer]
Die dinc, hi heft der vrowen saen
Dis clagens oc don ave staen;
Want hi der maget selve onthit
Dat hare en soude lange nit
Dat sien failliren van denghenen
210[regelnummer]
Die hare aut herte so gerenen
Dat sijs verladen was van seere;
Want hi, die Got es ende Here,
Ontboet met sinen bode sent
Der vrowen goet: al waren blent
215[regelnummer]
Hare ogen buten, dat si soude,
Indin dat si verbeiden woude,
Die vrint beschowen eewelike
Daerboven in dat hemelrike.
Na dat gelof so bleef Lutgart
220[regelnummer]
Van allen rowe so verclart,
Dat dinc in erterike engheene
En was no weder groet no cleene
Die mochte ontpointenGa naar voetnoot1 haren moet
Voert ane meer, so vaste hi stoet,
225[regelnummer]
Gevestt in rasten ende in vreden.
Dos es tin tiden overleden
Van allen commere ende rowe
Din swaren pas Lutgart, die vrowe.
|
|