Leven van Lutgart

[p. 171]

tekstkritische noten

XIII. Van din dat onse Here ende onse Vrowe te hare quamen ende sise trosteden.

Int selve ijaer op enen tijt

So lach die magt gebenedijt
Ende een gebet beginnen soude
In welken dat si danken woude
Omodelike ende oc met trowen
Beide onsen Here ende onser Vrowen
Van haren menechfouden goede.
So heft gedaen met bliden moede
Lutgart, die vrowe, aldaer si lach;
Meer dan ic u geseggen mach
Wart daer gegeven lof ende eere
Van sire brut Gode, onsen Here,
Van gaven die si hadde ontfaen.
Mar eer dat beden was voldaen,
So quamen daer gevaren lise
Van hoven uten paradise
Die coninc van din hogen trone
Ende oc die coninginne schone
Ende edel, die so moeder es
Dat si ne weet negheen gemes
Van haren schonen magedoeme,
Mar es van allen magden bloeme.
⁺Si quamen beide aldaer Lutgart
Lach ende beedde ende ongespart
Hen beiden dankde sonderlinge
Van alre graciliker dinge
Die si van beiden hadde ontfangen;
Ende oc en lit si dat verlangen,
Dat si verdroch, nit ongeclaget.
Mar eer die welgerakde maget
Ten inde quam van harre beden,
Her Ihesus Kerst, die van geneden
Al vloijet, heft der vrowen toe
Gesproken; hort, ic seggu hoe:

‘Lutgart’, sprac hi, ‘die kare mijn,

Dat wi hir beide comen sijn,
Die hogste vrowe ende ic met hare,
Dis motti lude ende oppenbare
Ons beiden danken; want omme u
Te trostene es hir comen nu
Die alrehogste coninginne.
Dis heft verdint die starke minne
Die in u herte wakende es
Tons beiden wert. Nu sijt gewes
Dat gi in corten dagen ghinde
Vollevet hebt ende uwen inde
Sijt harde nakende. Oc, Lutgart,
So wett dat u mach na die vart
Wel harde langen, want noch seer
Noch pine en staet u nemmermeer
Te doegene, alse u brosche leven
Failliren sal ende u begeven;
⁺Mar mettin schonen magedinen
Agnesen ende Katerinen
Salic u setten int getal,
Daer u die vroude comen sal
Van allen sinnen toe gevloten,
Ende u die schat sal sijn onssloten
Van al din paradijschen goede.
Owi, Lutgart, ho wel temoede
Sal u dan wesen, daer gi mi
So na selt comen ende so bi,
Dat gi mijns selt en vol gebruken
Ontfaen ende ic u sal ontpluken
Uwe ogen, die mi selen schowen!
Des dankt, Lutgart, der hogster vrowen,
Want si gedoegen nit ne welt
Dat gi it langer sijt gequelt
Van derre werelliker pinen;
Mar dat ic emmer metten minen
In corten stonden u ontfa
Int paradijs, daer steet si na.’ -

‘Dat do ic,’ sprac die vrië maget;

‘Lutgart, die minne die gi draget
Te minen lieven kinde wert,
Van alre nosen die u dert
Wel machtech u te loessene es.
Nu sijt, Lutgart, dan wel gewes
Dat saen volmakt sal sijn die crone,
Die gi daerboven in den trone
Selt spannen mettin Godes karen,
Die vor u henen sijn gevaren
⁺Ter feesten wert van hemelrike.
Daer suldi comen sekerlike
In corten dagen ende ontfaen
Din loen daer gi hebt na gestaen
Getrowelike in uwen tite.
Nu weist terasten ende blide
Ende al aslegget u beclagen;
Dit sal geschin in corten dagen.’

Aldos so wart te goeder trowen

Van onsen Here ende onser Vrowen
Getroest Lutgart aldaer si lach.
Mar wetti wis si weder plach?
Ic saelt u seggen: groten danc
Gaf sijs hen beiden sonder wanc
Met vriën wille ende sonder sparen
Sent dat si denen sijn gevaren
Daer si ne letten lange nit.

Maer watter sent es na geschit,

Dat segt die bruder die bescreef
Die vite; want dat si ne bleef
Mar IX weken ochte min
Te live sent, dat screef hire in.

Dit heft die maget welgerakt

Ere andere sider cont gemakt,
Die doe allene mochte weten

2521 l. tide.

+ f.298r^o.

+ f.298v^o.

+ f.299r^o.

[p. 172]

 

Van haren dingen die secreten;

 

Dat was Sybilie, die ijonfrowe,

 

Want sise vant altoes getrowe

2545

Verholenlike ende oppenbare;

 

Daeromme lit sijt weten hare

 

⁺Ende ander menech goet bispel,

 

Dat doe betide nimen el

 

En mochte weten dan allene

2550

Sybilie, dar die maget rene

 

Har herte ontdekken iegen plach,

 

Want si was die noch nacht no dach

 

Van hare en schit, no vroech no spade,

 

Ende oc plach si bi haren rade

2555

Te werkene, alse in dat latijn

 

Ons doet verstaen die Jacobijn.

+ f.299v^o.