Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 264]

Lente 1963

Mijn regen op de keien en de bijlslag van de koude
ik had de palmboom naast het open tuinhek laten staan
het zieke meisje keek mij langzaam uit het water aan
en langzaam elke dag werd ik twee dagen ouder

De meeuwen aten uit mijn scherpgeworden handen
ik zag de rimpels van het venster waar jij stond
met onze woorden en gedachten die jij niet verstond
dat wij bijvoorbeeld zelf het drijfijs zijn waarop wij stranden

Thans keert de lente weer de verse knapen lopen
met het gelaat naar de gewassen wind gekeerd
altijd een blad omslaan en altijd ben ik weergekeerd
de liefde is een stralend boek maar eens wordt het gesloten.

ADRIAAN MAGERMAN