Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 469]

verbeelding
Tot op het sterfbed

Er ligt een schaduw over ons allen,
een zwarte schaduw van benden raven
hangend boven onze tijd.

Wij kiezen ons uur in dit leven niet uit,
in een blind toeval worden wij geboren;
zo dan, wij allen werden uitgeworpen
en kwamen hier terecht in deze tijd,
dit spookuur van onze twintigste eeuw,
in de eeuw van de gierende bombardementen
en de kraters,
de eeuw van de doodsangsten
in de kampen
en al hun zegevierende demonen,
de loeders, de schoeljes, de boeven.
Dit is ons grimmig lot,
te moeten leven onder hen,
te moeten ademhalen in dezelfde lucht,
hun tijdgenoot
en ergens, huiverend,
hun medeplichtige te zijn
en dan in afschuw neer te zinken:
vervloekt,
dat waren moederszoons gelijk ik zelf,
is ook mijn eigen hand misschien in staat
tot het raadsel van de gruweldaad,
kan ik soms ook de knecht zijn van de beul?
staat er zo'n schoelje zwijgend op de loer
achter het hoekje in ieder van ons?

[p. 470]

 

en is dat ook een mens, die schurk,

 

mijn broer?

 

 

 

Waar is het vuur, het verterende vuur,

 

waar is een water, machtig en rein,

 

om het verleden uit te branden

 

en weg te spoelen

 

voorgoed uit ons leven, voorgoed?

 

Maar er is geen water, geen vuur daarvoor,

 

want het laat ons niet los,

 

het laat ons geen rust,

 

het kleeft aan ons vast in smeer en teer,

 

het werd door mensen als wij bedreven

 

en dat laat ons nu nooit meer los.

 

 

 

Over ons allen

 

is een schaduw gevallen,

 

tot op ons sterfbed,

 

ook over ons.

 

 

 

ACHILLES MUSSCHE