Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 471]

Exegi monumentum

1.

In den beginne scheid ik van de lucht
de harde elementen van het licht
en op een glazen weegschaal, ik weeg
en beweeg de hektaren mechanisch.

Ik wijzig de formule van de adem
en schep de dag op nachtelijke wijze.
Ik plant de planten in de dieren voort
en van hun soort bepaal ik het aantal.

De ruimte ik verkavel in steriele sferen
ontelbaar en in vrede heiligmakend.
Het vuur vermeerdert zich in brandbaar water.
De weelde stuiptrekt in haar onbewoonbaarheid.

[p. 472]

2.

Ook voor de mens ben ik rechtvaardig
bij monde van dit billijk vonnis.
Uit man en vrouw ontpopt zich een hybride
tot ideale drager der microben.

Stilaan verwijdert zich de zuurstof uit zijn longen.
Zijn ogen groeien vlezig dicht, zijn stem
staat loodrecht in zijn keel als etter.
De reeuwse stilte wordt zijn luidste schreeuw.

Ikzelf ontmantel de taal van de oudheid
en tot de allerlaatste letter, ik zwoeg
aan de afbraak van het logisch alfabet.
Nooit was mijn pleidooi zo uitmuntend.

[p. 473]

3.

Wanneer de laatste rechter der schoonheid
op eigen puin te pletter valt en humus wordt
in de vermenigvuldiging der leegte,
beschouw ik mijn taak als volbracht.

Pas dan beveel ik mijn getrouwe dienaars
zichzelf en alle boeken te verbranden.
Mijn rechtbank reinig ik zelf.
Slechts onschuld kleeft aan mijn handen.

En als finaal bewijs van mijn schepping,
ik neem een nieuw octrooi op de leegte
en stort mij, hoofse liederen zingend, in de hoogte,
mijn toekomst en ontbinding tegemoet.

PAUL SNOEK