Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 390]

Victor Vroomkoning
Drie gedichten

Hij houdt de trap
waarop zij ramen lapt
in evenwicht.

Het marmer van haar benen
dringt door
tot in zijn tenen.

Haar rok geeft grillig
landschap vrij.
Het knoopt zich
in zijn ogen.
Hij volgt stroomopwaarts
de blauwe lijnen
van haar leven
die wijdvertakt zich uitdijen
waar vroeger
enkel rilling
het oppervlak beroeren kon,
verdwaalt nu zienderogen
in haar bloedreliëf.
De trap houdt hèm nu vast.

Hij ziet haar niet meer staan,
wijkt van haar verzuilde leden
naar zijn granieten grins
in de tot kristal gezeemde ruit
en beraamt:
een lichte windvlaag van zijn hand
en ze ligt

versteend aan de kant.

[p. 391]

 

Zij bladert door het album heen,

 

waarin zij hem in leven houdt.

 

Hoeveel hij meenam,

 

staat nog te bezien.

 

 

 

Tussen nagelaten fotohoeken

 

vult zij leegte,

 

diept zij oude beelden op

 

uit haar herinnering,

 

doodt zij tijd,

 

staart zij zich blind

 

op het verleden.

 

 

 

Ouder worden doet hij niet.

 

Het lijkt een open einde.

 

Zij kijkt vanuit de stoel

 

waarin zij achterover leunt,

 

de doodlopende weg

 

tot aan het water af.

[p. 392]

Sintels

Het zal net na de oorlog zijn geweest.
Mijn vader bakte brood voor Canadezen.
De knechten sjouwden hout naar binnen.
Ik lag half kreupel op een canapé
met om een knie een lap van linnen
die moeder uit een laken had gescheurd.

Het is op slag van twaalven.
De soep is afgeruimd,
de kom met jus uit vlees
staat dampend op het kleed,
als daar opeens mijn zus
voor het eerst als vrouw
te huilen zit.
Ze heeft, zegt ze, zo'n heimwee
in haar buik.

Terwijl mijn vader ons ontvlucht,
hij moet hoognodig naar zijn oven toe,
schiet hem ineens te binnen,
vraagt moeder aan mijn zus
wanneer het is gebeurd.

Mijn knie, vol sintels van een valpartij,
vergaat van vuur, ik van de pijn.