Noordnederlandse Historiebijbel

14 capittel

Joab die vernam wel dat coninc Davids hert jegen Absolon was. Ende hi socht enen raet hoe dat hi Absolon mit sinen vader versoenen mocht. Hi ontboet een verstandel, welgespraect wijf. Daer seide hi toe: "Verstaet wel wat gi doen selt. Ende verstaet die woerden die ic u toespreec." Doe seide Joab tot haer: "Doet rouclederen an ende weest drovich. Ende veinst u of gi lange om een dode mensche gescreit had. Ende gaet totten coninc ende seg hem dese woerden die ic u beveel."

[fol. 139ra]

Ende Joab seide haer hoe ende wat si seggen soude. Dat wijf dede als Joab haer beval. Si ghinc voir coninc David ende viel op hoer knyen ende bat hem ende seide: "Here coninc, helpt mi." Doe seide David: "Wat is u saec?" Doe seide dat wijf: "Och, heer coninc, ic ben een weduwe ende mijn man is doot. Ende ic hadde twee sonen daerof gehouden. Die waren tesamen in enen acker ende worden kyvende jegen malcander. Ende daer en was nyement bi diese beruspede of sceide. Ende den enen die sloech den anderen doot. Siet, here coninc, nu comen die gemeen magen tot mi ende seggen: `Geeft ons uwen soen, die sinen broeder verslegen heeft, opdat wi hem mogen doden, omdat hi sinen brueder gedoot hevet. Ende so mogen wi sijn erve hebben.' Ende si willen ofdoen mijn lijftocht die my gebleven is. Ende si willen den naem van minen man van der aerden doen." Doe seide David tot dat wijf: "Gaet in u huys. Ic sel mi beraden ende dencken om u." Doe seide dat wijf: "Here coninc, ic en mach met rusten in mijns vaders huys niet wesen." Doe seide David: "So wie u qualic toespreect, brenct die tot mi. Men en sel u voirdan

[fol. 139rb]

niet misdoen." Doe seide dat wijf: "Here coninc, denct wat God geseit hevet: dat men om wraec willen geen bloetstortinge en sel doen over sijn evenmensche. Daerom, verhoet dat mijn soen niet verslegen en wort." Doe seide David: "Levet God, so love ic u dat van uwen soen een haer niet misschien en sel." Doe seide dat wijf: "Here coninc, moet u dierne een woert spreken?" Doe seide David: "Spreect." Doe seide dat wijf: "Waerom denct gi deser gelike dinghen jegen dat volc Gods te doen, want die gi verworpen hebt, die en wil gi niet weder ontfangen? Ghedenct dat wi alle moeten sterven ende uutgegoten worden als water in der aerden dat niet weder en keert. Ende God en wil niet dat verlies der sielen, mer hi trectse tot penitencien, die daer verworpen sijn. Daerom ben ic voir den coninc gecomen om dit in jegenwoerdicheit des volcs te spreken, opdat hi sijn dienstmaghet verlossen mach van dengenen die haer ende haren soen willen onterven. Daerom seg ic dat: des conincs woerden die sellen also waerachtich wesen

[fol. 139va]

als die sacrificie. Ende die coninc sel wesen als enen engel. Hi en sel van benedictien noch van maledictien beroert worden, want God, die Here, die is mit u." Doe seide David tot dat wijf: "Ic sel u een reden vragen; segt mi dat openbaer ende en bedect mi dat niet." Doe seide dat wijf: "Vraecht u begheert." Doe seide David: "Dese woerden die gi gesproken hebt, heeft u Joab die niet ingegeven?" Doe seide dat wijf: "Heer coninc, bi uwer genaden, Joab, u knecht, die hevet dese woerden geset in die mont uwer dierne, omdat gi die gelikenissen verstaen sout, want gi sijt wijs ende verstandel hier opter aerden."

Doe seide die coninc tot Joab: "Gi hebt mi u woerden behagelic gemaect. Gaet ende laet Absolon, mijn soen, comen." Doe viel Joab op sine knyen voir den coninc ende bedancte hem. Ende doe stont Joab op ende ginc in Gessur ende brocht Absolon in Jherusalem. Doe seide David tot Joab: "Laet Absolon in sijn huys gaen ende laet hem voir mine ogen niet comen." Doe ghinc Absolon in sijn huys ende en quam voir des conincs ogen niet.

Absolon die was seer scoen boven alle die van Ysrahel ende in alle sine lichaem en was

[fol. 139vb]

geen smitte. Ende eens des jaers so plach hi sijn haer te sceren ende daermede plach men te borduerwercken. Ende Absolon die worden geboren 3 knechten ende een dochter; die hiet hi Thamar.

Doe bleef Absolon twee jaer in Jherusalem, dat hi des conincs aensicht nye en sach. Doe sende Absolon om Joab dat hi tot hem comen soude: hi woude hem senden tot den coninc. Ende Joab en woude niet comen. Doe sende Absolon noch anderwerven om Joab. Ende noch en woude hi niet comen. Doe seide Absolon tot sinen knechten: "Gi kent Joabs acker daer die gerst gemaeyt is. Gaet ende barnt die gerst mit den vuer." Doe verbarnden Absolons knechten Joabs gerst. Doe quamen Joabs knechten ende scoerden haer cleder van toorn ende seiden tot Joab dat Absolons knechten sijn coorn in den acker verbarnt hadden. Doe ghinc Joab tot Absolon tot sinen huse ende seide: "Waerom hebben u knechten mijn coren verbarnt?" Doe seide Absolon tot Joab: "Ic bad u dat gi tot mi comen sout ende gi en wout niet comen. Ic soude u totten coninc gesent hebben, waerom dat gi mi uut Gessur ontboet ende ic sijn aensicht niet sien en mach. Ic bid u: laet mi des conincs aensicht sien. Ist dat hi noch mijn quaet\heit

[fol. 140ra]

gedenct, hi dode my." Doe ghinc Joab tot coninc David ende hi bat voir Absolon. Doe gheboet die coninc Absolon voer hem te comen. Ende doe quam Absolon voir den coninc ende viel voir hem op sine knyen ende bat genade. Ende doe nam hem coninc David op ende custe hem ende nam hem in genaden.