Poëziekrant. Jaargang 16

[p. 37]

Gastdichter

Alain Delmotte

Pro mundo

Grondbezit gedicht.

En verder
geen gezeur,

geen van die dwaze
franjes

gespeeld of verziekt
leed.

Gewoon steevast,
stevig

in het zadel.

Grimmig
aan geducht leven.

Orde
op zaken:
de aarde.

Hoor graag
klare taal

verschuldigd zijn.

Gelijkgelijnd
aan die bomen daar,

die geheel
integer

en van bijna
hevigheid

te gebeuren staan.

Geen leven

of het heeft
een werkelijkheid

om het lijf.

Gaat navenant
aan het werk:

prachtig hardend
en deemstering

uit de weg.

Gaandeweg

Aan de haal
en ornwille van

gaat het gras
gaver

zonder waan,

grond
toevertrouwd

en in weelde
voor-voorbeeldig

tekeer.

Voorgevoel
in de rivieren.

Stromen
naar grootschaligheid.

Gaandeweg
breedstotend aanhorig.

Uit eigenbelang
verder.

Naar vermogen zo.
Zo helder.

Heel en al:
ten overvolle

open-lucht.

Strooiweide

Ontheven. Verdwenen
uit het geheel:

wolken
zich schikkend,

in der minne
gericht

naar het weer,
het woord.

Verloren.
Open ontkomen,

boven de grond
uitgestrooid.

Wolkig opwaaiend:

van wind,
de waarheid

nog even
te kennen geven.

Om van
dan af aan,

niets meer.

Niets meer
te hoeven missen

van de lucht.

Nee.
Niet ontbonden

of onder.

Maar wat met ingehouden
adem.

Ja.
Dat grijs

op het gras:
verschrikt.

Heel uitgelaten.
Voortdurend

buiten.