Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 11]

Gastdichter

Leonard Nolens

Conversatie

Mijn vriend en ik zitten bier en jenever te drinken
Op de hellende terrassen van zijn zwembad.
De nacht is helder. Wij zien de wolken drijven
Aan onze voeten en horen de bosuilen paren.

De halve nacht hebben wij dertig jaar gezeurd
Over vaders en moeders, doden die hier onze levens verwennen
Met bossen en juwelen. Wij hebben zitten zwijgen
Over de weerschijn van onze gestalte in het water,
Over het goud van de maan dat slaapt in de buik
Van onze vriendinnen, vrouwen van vijftig, moeders.
Zij slapen gearmd in hetzelfde bed, hun licht is nog aan.

Wij zitten beneden en kussen elkaar op de mond.
Onze rokende handen strelen verstrooid een gedachte
En onze ogen staren dronken in de hoge kreet
Van een verdwaalde vogel. Dat naamloze vliegen
Zijn we verleerd, onze benen bevriezen in de diepte
Van pijnlijk concrete verhalen, het licht doet al zeer.
Twee vrouwen ginder rinkelen met fluiten voor de champagne.

Het jaarlijks ontbijt met z'n vieren wordt altijd gezongen.
Mijn enige vriend heeft zijn vleugel opengeslagen en speelt
Wat Schumannachtigs, Dichterliebe, denk ik. Wij zitten
Zonder tekst en lallen iets ondankbaars over de wereld.

Dit is een voorpublikatie uit de bundel En verdwijn met mate, die in september verschijnt bij Querido.

[p. 12]

Kinderen

Ze zullen andere manieren moeten vinden.
Ze zullen zich met ongezouten fontanellen rats
In tweeën moeten breken am hun geboorte op te rapen,
Om met hun zware benen tegen de sterren op te lopen
En thuis te komen in een bovenkamer zonder brood en wijn.

Ze zullen andere plaatsen moeten zoeken
Om bijeen te komen buiten de zichtbare wereld,
Om samen van hun dikke hoop een mager mens te kneden
En te knijpen op zijn strot tot hij weer zingt.

Ze zullen grotere monden moeten maken
Om de hoge hemel helemaal vol te lullen
Met een plastieken syntaxis, om de donkerte in te gaan
Van de diepste rivier, de enige zonder naam,
En eindelijk weer een kruis te maken over de aarde.

Ze trekken geen lip.
Hun gezichten zijn zuiver en leeg.
Ze hebben geen mes in hun hoofd
Voor vader, geen lied om de enige vrouw
Te verleiden, het machtige meisje
Uit wie ze vanmorgen nog kwamen geslapen.
Ze blijven bij ons om te eten
En knallen de deur met een lach in het gat
En ze hebben geen heimwee naar ons.

Ze hebben geen heimwee naar ons, we waren
Geen grondeigenaars, geen zolder, geen naam
Om in te spelen, we zijn nergens, nergens
Een langzaam huis geweest, een dansende kamer
Waar doden en levenden samen aan tafel gaan.
En ze noemen ons vrienden, we dragen
In onze gebaren dezelfde woestijn, hetzelfde
Smetvrij en reukeloos brandende bloed
Naar de oven, alleen onze rook gaat naar boven.
En wij hebben heimwee naar hen.

[p. 13]

3

 

Wij, ja, wij zitten nog opgescheept

 

Met onze afgeleefde doden.

 

Doodmoe zijn die doden, stervensbleek

 

Van onze knuffelende gedachtenissen,

 

Van onze biddende handtastelijkheden

 

En van hun dagelijkse begrafenissen.

 

 

 

Maar onze kinderen bezitten nog geen doden.

 

Ze gaan de kerk uit met secure vragen

 

En roken de loutere shit van het Oosten,

 

Drinken het dikke bier van het Westen

 

En lopen door de nacht met hete naalden

 

In hun lijf, hun ziel een zwarte klimop

 

 

 

Van vlees. En onze ogen betasten de wazen

 

Achter hun ogen, de danteske tristezza

 

Van hun mooie gezichten; wij beluisteren

 

Het lawaai dat hun gedachten maken

 

Als ze zwijgen, zwijgend zitten opgescheept

 

Met ons en onze afgeleefde doden.

Wiel

Wij hebben de hele dag buiten gelopen,
Het licht en de wind en het water en ik.
En lang, lang liep er dat nooit geslaagde alleenzijn
Onder een slordig draaiend wiel van meeuwen.

Vannacht aan je denken is een jongeman
Die op een vrijdagavond naar het centrum wandelt.
Ik ben de aandacht van zijn langzaam vetsnellende pas.
Ook ik bezit nu minder dan mijn schaduw.

Vanmiddag nog verlangde mijn leven zich weg
Uit het dampende licht van de branding.
Het gooide ons huis in het zout.

Vannacht wil het hier met zijn volle gewicht
Op je wegen, met alle geweld zoals ginder
Die wassende maan.