|
| |
XXXIII
Int capitel hier voorgaende
Ic in waerre dinc vermaende,
Also wijt int latijn lesen,
Hoe onse here es verresen.
In dit capitel na minen waen
Meen ic nu doen te verstaen
Hoe dat onse here van hemelrike
Clam te hemele wonderlike.
Als onse here, also ict las,
Vander dood verresen was,
Ten eersten dedi niet upvaert
Noch en clam te hemelwaert,
Maer hi bleef hier zonder zaghe
Up de werelt veertich daghe
Ende heift hem, wil men ons bedieden,
Ghetoocht harde vele lieden.
| |
| |
Ten .xl.sten daghen, es mi verclaert,
Heift hi hem gheopenbaert
Tweewaerven, dats waerheit fijn,
Den helighen appostelen zijn,
Ende onsen lieven here dan
Ende zaghen daer toe mede
Biden wolken, dats waerhede,
Dor den hoghen hemel liden
Ende dat up ascencioens daghe.
Dappostelen stonden ende zaghen
Met haren oghen te hemelwaert
Achter hem die daer up vaert,
Ende doe zaghen zi na dit
Twee inglen met cleedren wit
Stonden bi hem daer ter steden,
Tot hemlieden datsij zeiden
"[Van galyl]een o ghi manne,
[Hoe staet ghi] ende ziet dus anne
Den hemel / ne twivelt niet,
Ghelijc dat ghine clemmen ziet,
In deser ghelike zal hi comen
Die levende entie doden doemen."
Dus spraken die inglen dese woorde,
Daert die disciplen hoorde.
Dat onse here, als ic vernam,
Aldus te hemel voer ende clam,
Daer of hebwij wel figure
Bider leedre, daer scrifture
| |
| |
Of zeicht, datse jacob zach,
Daer hi in zinen slape lach,
Ende was den goeden patriarke
Also ghetoocht, als ic marke.
Van welker leedre teen ent
Den hemel taste, es mi bekent,
Ende tander hende dat ghinc
Toter erden in waerre dinc.
De inglen ende dat gheselscip
Ende al dat hemelsce rudderscip
Daelde ende clam ten hemel weder
Bider leedre up ende neder.
Ende daelde neder, als ic vernam,
Als hi woude, die here vercoren,
Eerdsche ende hemelsce dinghen horen.
Het moeste wesen, dats openbaer,
Die onse middel wes[en can],
Moeste wesen god ende [man],
Want anders mochti in [gheenen zaken]
Den pays weder sterk ghemaken
Tusschen zinen hemelschen vader
Ende der menscheit algader.
God, die was dan bi waerheden
Die hoochste bi ziere moghentheden,
Want hi was machtich zonder ghelijc
In hemel ende in erdrijc,
Ende es die nederste gheseit
Mids ziere groter omoedicheit.
Ende ene leedre zo maecte hi
Tusschen hemel ende erde daer bi.
Bi deser leedre, in waerre talen,
Die inglen ondertiden dalen
Ende bringhen ons gracien neder,
Ende ondertiden rijsen zij weder
Ende onse ziele, als wij versceeden,
Verdienetwij / zij met hem leeden.
Zo doen zij dicken onse ghebede
Ende onse weldaden ooc mede
Ende presenterent onsen here.
Zulce leedre was wilenere
Noyt in deser maniere ghemaect
Tusschen hemel ende erde ghestaect,
| |
| |
Den mensche ghemeen comen zi.
Ende mids dat dustaen leder dan
Noyt ne was, als ic began,
Zo ne mocht gheen ziele zekerlike
Daer boven comen int zoete rike
Ende moesten alle zonder blijf
Dese leedre moet ghebenedijt
Altoos zijn in alre tijt,
Bi welker ledre es die ganc
Ende die wech, die es zo lanc,
Zo hart te gane ende ooc zo wreet,
Onslieden altemale bereedt.
Dat onse here, also ic zeide,
Dus clam ter hemelscer stede,
Heift hi ons zelve ghenoteert
Ende in ene parable gheleert,
Als hi den iueden dede horen
Vanden scape . dat was verloren.
Aldus hi den jueden zeide
Het was een man, dats waerhede,
Dewelke hadde in ziere ghewelde
Hondert scapen up ten velde,
Daer hi zulke scade of kiest,
Dat hi daer of een verliest.
Doe liet hi, wilmen ons scriven,
Die neghen ende tneghentich achter bliven.
| |
| |
Ende aldus in deser ghelike
God onse here van hemelrike
Den iueden predicte ende zeide
Den rechter wech der waerheide,
Ende heift hem dat minlike gheleert,
Daer bi was hi ghepersequeert
Vanden iueden bi waerheiden
Ende heift die bitter dood leden.
Maer god heift hem, alst es bescreven.
Boven allen hemelen verheven
Ende heift zinen zone bequame
Dewelke name, dat verstaet,
Ende dat, na der scrifturen leren,
Om dat in die name ons heren
Tallen tiden moeten vor dien
Boghen ende nyghen alle knien
In hemel ende in erden mede
Ende ooc in die helsche stede,
Ende alle tonghen, ghelovets mien,
Moeten altoos belyen dien
Wesende in die bliscap groot
Van zinen vader zonder ghenoot.
O mensche, beschouwe ende anzie,
Wat onse lieve here dor die
Tribulacien ende pijnlijcheden
Heift in dese werelt gheleden,
Also wij wel hebben vernomen,
Eer hi ter hogher wuenst es comen
Daer boven indes hemels throne,
Daer hi moghentlijc spant crone.
Claerliker dan wi merken moghen,
Dat cristus moest ter werelt doghen
Ende in de werelt liden pijn
Ende also comen ter glorien zijn.
Zo eist wel recht dan zekerlike,
Dat wij om dat zoete rike,
Daer wij alle in gheren te zine,
Ter werelt doghen ende liden pine.
Jhesus cristus, daer ic of zeide,
Ghedoochde grote pijnlijcheide,
Die nochtan te gheenen stonden
Was bevlect met enighen zonden.
| |
| |
Ende wij die alle zondaers zijn
Ne willen liden gheen ghepijn
Noch yewer of zijn ghetribuleert
Om dat rike ons heren weert.
Ende zekerlike al dat verdriet,
Dat men hier ter werelt ziet,
Of dat men hier in der tijt
Ter werelt doocht ofte lijt,
Ne es recht niet, verstaet wel mien,
Als wij die grote bliscap anzien
Ende den over groten loon,
Die men gheift inden hoghen throon.
Ghelijc dat der dropelen een
Jeghen twater der zee es cleen,
Also es alle moeyelijcheit
Der werelt ende al haer aerbeit
Jeghen den loon, die men gheven
Daer over zal ./ int eweghe leven.
Al die bliscap, des zeker zijt,
Die mach wesen in der tijt,
Alwaert dat zij, groot ende smal,
Mochten zij vergadert al,
Die zoude ons bitter alsene dinken,
Ende ooc mede te male stinken,
Jeghen ene glorie, zijt ghewes,
Die minste die inden hemel es.
Dat der werelt loopt omtrent,
Parkement, des es waerhede,
Ende die wijtheit der werelt mede,
Die groothede, wilt gheloven,
Der minster bliscap van daer boven
Ne zoude men, es mi bediet,
Daer in moghen scriven niet.
Alwaret al dat water int,
Dat men inder werelt vint
Of ye vant of vinden zal,
Dat zoude men verscriven al,
Eer men, weetic zekerlike,
Der minster glorie van hemelrike
Grootheit zoude scriven moghen,
Al woude haer al die werelt poghen.
Al ware altemale dat gras
| |
| |
Pennen / ende ooc dat hout,
Dat yewer wast in enich wout,
Nochtan ne waert, es mi bediet,
In hare macht te scriven niet
Die minste bliscap zekerlike,
Die men heift in hemelrike.
Alwaert dat alle wijf ende man,
Die ye ter werelt lijf ghewan,
Ende alle creaturen waren
Goede wel sprekende predekaren,
Nochtan ne mochtsij die scoonheit
Ghesecghen noch vertellen,
Noch in hare ghepeins stellen.
Alwaer ooc mede, es mi bekant,
Alte male der werelde zant,
Ja elc zant dusentwaerf zo claer
Als die zonne es over waer,
Nochtan zoudsij, zo wi lesen,
Donker als scade gherekent wesen
Jeghen die over grote claerheit
Vander hogher godlijcheit.
O zoete jhesus, ic bidde di
Dattu ghewerdichs te leerne mi
Mijn herte also gheren moete,
Dat ic met di, met dinen vader
Ende metten helighen gheest te gader
Daer boven in zijn zoete rike
Moete wonen ewelike. Amen
|
|
Auteursrecht onbekend