De spieghel der menscheliker behoudenesse
(1949)–Anoniem Spieghel der menscheliker behoudenisse–
Auteursrecht onbekend
[Folio 104b]
| |
Nu zal ic u doen te verstaen
Hoe dat loon zullen ontfaen,
Waer ende in welker stede,
Die goede ende die quade mede.
Elc mensche, die weldoen wilde,
Hi vonde gode harde milde
In beneficien te ghevene,
Als inder tijt van desen levene,
Daer hem elc in mach verbliden.
Maer, trouwen, in toecomenden tiden
Zo zal onse here, als wi lesen,
Harde zere gherechtich wesen,
Om elken mensche na zijn doen
Te ghevene zijn spensioen,
Dat elken mensche, die quaet doen woude,
Wist hijt ./ hem daer of gruwen zoude.
Om dat de mensche, als hi leift,
Goed of quaet verdient heift,
Ja, niet alleene die lechame,
Maer tvleesch ende de ziele te zamen,
Zo sullen zij dan van gode den vader
In den utersten beede te gader
Wesen gheloont, verstaet den fijn,
Ende elc na der verdienten zijn.
Met cristus vonnesse voornoemt
Die lechamen der lieden verdoemt
Zullen, als scrifturen bewisen,
Leelic uter erden verrisen.
Ende men zal ze pinen moghen,
Ende pine zulzij moeten doghen.
Zo leelic zal, verstaet mi dan,
Verrisen die verdoemde man,
Dat hem sal gruwen ende rouwen
Zijns selves leden an te scouwen.
Der zaligher lechame zullen upstaen
Harde scone ende wel ghedaen,
Ende ne zullen, verstaet tbediet,
Gheene pinen moghen liden niet.
Maer zo die lechamen vanden quaden
Meer met zonden zijn beladen,
Zo vele te leeliker bi waerheden
Zullen wesen al hare leden;
Ende zo die behoudene lieden
Beter zijn, hoort mijn bedieden,
| |
[Folio 104c]
| |
Zo vele te meer haer lechame zal
Dan scoonre wesen over al.
Dat minste kint, dats waerhede,
Dat inden hemel zal hebben stede,
Zijn lechame zal, also wi lesen,
Tienvout claerre dan de zonne wesen.
Ende es dat sake, dat daer een zi,
Die .x. waerf beter es dan hi,
Dese zal, also ment vint,
Tienwaerven claerre zijn dan tkint.
Ende elc zal wesen also voort
Claer na ziere duecht behoort.
Alle die ghone, dats waerheit fijn,
De welke zullen behouden zijn,
Zullen wesen verchiert zere
Met .iiij. ghiften van onsen here.
Deerste ghift int eweghe leven,
Die god den zalighen zal gheven,
Dat zal wesen over waer
Ewelike te wesen daer.
Dander: dat zi niet sullen moghen
Enighe maniere van pinen doghen.
De darde word, dat zij ter wile
Alle zullen zijn zere subtile,
Ja, zo subtijl, dats waerheit,
Dat zij die edele triniteit
Beseffelijc ende al te vullen
In dat leven bekennen sullen,
Twelke ons leden in dit leven
Niet te kennene werd ghegheven.
De vierde es, dat zij in vruechden
Zullen doende zijn in duechden,
Also dat zij, verstaet den fijn,
Nemmer ledich ne sullen zijn.
Niet dat hare beezicheden
Zullen trecken te quaetheden,
Maer doende zijn ten gods ghebode
Ende ten love altoos van gode.
Ende dese .iiij. ghiften weert
Waren wel ghefigureert,
Wilment merken, wilenere
Inden lechame van onsen here,
Dewelke god ./ deweghe waerhede,
Ons ghetoocht heeft zine claerhede,
| |
[Folio 104d]
| |
Als hi hem vor den disciplen zijn
Transfigureerde, verstaet den fijn,
Want zijn precieuse anschijn
Blecte claerre dan tzonneschijn.
Hi toochde ons wel, zo mi dochte,
Wildi dat menne niet pinen mochte,
Ten tiden, als hi in waerre tale
Zinen disciplen ten aventmale
Gaf / daer zij zaten alte zamen,
Tetene zinen helighen lechame.
Zine subtijlheit, merctic das,
Ter stont als hi gheboren was
Van marien /. die nochtanne
Zuver was van allen manne,
Ende behilt ooc al met zom
Onbesmet haer maechdom.
Ooc toocht ons god, zijt zeker das,
Dat hi zere doende was,
Ter selver stont dat hi dor woet
De zee ./ ende droghe hilt zijn voet.
Noch werden die zielen inden throon
Verchiert met .iij. ghiften scoon
Deerste es: kennesse talre duecht.
Dander ghifte / dats ghenuecht,
Die derde ghifte der gods gracie
Dats in duechden contemplacie.
Met desen .iij. ghiften, zo wi lesen,
Zullen die zalighen verchiert wesen,
Maer die onzalighe die sullen
Den donker pit der hellen vullen.
Hem ne werd in haer aerme leven
Gheene goede ghifte ghegheven,
Maer om hare grote mesdaet
Werden zij ewelijc zonder verlaet
Ghecruust met ewelike wee
Ende dat zal duren zo lanc zo mee,
Want zij jeghen den ewighen god
Hebben mesdaen ende zijn ghebod
Te broken qualike daer bi.
Ewelike verdoemt zijn zij,
Nemmer moghen zij doen penitencie
Ende dies behoudzij hare sentencie,
Also dat zij van hare mesdaden
Niet moghen comen te ghenaden.
...
...
| |
[Folio 106a]
| |
Dese wrake gods in fellen doene
Was ons ghetoocht in pharaone,
Dien god dede scade ende wee
Ende walsene in de rode zee,
Om de redene dat hi was fel
Altoos den kindren van jsrahel,
Dewelke bi gods gracien zoete
Die zee leeden drogher voete.
Die verdoemde sullen inden mere
Der hellen zijn met lucifere
Ende zullen met hem ende zinen roten
In de helle zijn besloten,
Daer god niet of zal willen weten
Ende zalse plats met alle vergheten.
O jhesu, sceppre der creaturen,
Laet ons dine vrienscap niet verbueren,
Ende helpt ons van deser pine
Ende van deser clusen verre te zine.
Des biddic di dor die bitter doot,
Die du leeds dor onse noot.
Amen
|
|