Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 5

[p. 110]

Sterfgevallen.

D^r Herman Sabbe.

Het is met innige droefheid, dat wij den dood aankondigen van D^r Herman Sabbe, gewezen praeparator aan de Gentsche Hoogeschool, overleden te Brugge in den ouderdom van slechts 25 jaar. Wanneer de grijsaard, wiens levenstaak geëindigd is, door den dood wordt weggehaald als een boom, die na jarenlang vruchten te hebben gedragen, aan uitputting bezwijkt, dan buigen wij het hoofd neer en zuchten bij het onverbiddelijk lot, dat ieder sterveling treft. Wanneer echter een jongeling in de kracht van zijn leven wordt weggemaaid nog vóór hij den tijd heeft gehad de schitterende beloften te verwezenlijken, waartoe zijne gaven hem zouden in staat stellen, dan breekt ons het hart van wee en is het alsof daar binnen iets in opstand wilde komen tegen een gepleegde onrechtvaardigheid, tegen een onbarmhartige handeling.

Zoo is het met ons gegaan wanneer wij den dood van D^r Herman Sabbe hebben vernomen. Sinds jaren kenden wij hem en allen, die hem gekend hebben, zullen met ons getuigen dat het een jongen was vol moed, vol vuur, vol kracht, vol talent. Aangenaam was hij in zijn omgang, ernstig in zijn streven. Niettegenstaande den tijd dien hij wijdde aan den Vlaamschen strijd, leden daaronder zijne studiën niet. Achtereenvolgens legde hij met de beste uitslagen de examens af voor doctor in de natuurlijke wetenschappen en werd tweemaal als laureaat uitgeroepen in de wedstrijden tusschen de Hoogescholen van België, de eerste maal als laureaat van de dierkunde, de tweede maal als laureaat voor de anatomie en levensleer. Allen herinneren wij ons nog hoe vóór een paar jaren de stad Brugge en zijn gemeentebestuur, hoewel het dan uitsluitend katholiek was, het zich tot een eer rekenden den ‘primus’ plechtig in

[p. 111]

zijn vaderstad te onthalen. Dit jaar was hij weer ‘primus’; niettegenstaande de ziekte, die hem ondermijnde, had hij zijn studiën voortgezet en de uitslag had zijn pogingen bekroond. Maar daarmede waren zijn krachten ook op. Bij gelegenheid van de onlangs gehouden plechtige opening van het hoogeschooljaar was het hem reeds niet meer gegeven de belooning te komen in ontvangst nemen, die het Gentsch Staatsbestuur aan ieder der laureaten onzer Hoogeschool schenkt. Hij had een brief aan den heer burgemeester Braun gezonden om zijn dank voor het hem toegedachte geschenk uit te spreken, een brief, die in het Vlaamsch was opgesteld en door den heer burgemeester werd voorgelezen, een der eerste, zoo niet de eerste maal, dat sedert 1830 op de ofliciëele plechtigheid een Vlaamsch woord klonk.

Voorzeker wisten wij wel, dat de toestand van onzen vriend Sabbe niet gunstig was;de slepende ziekte,die hem deed wegkwijnen, laat gewoonlijk hare slachtoffers niet los, maar toch bleven wij hopen dat zijne jeugd en kracht het eindelijk wel zouden winnen. Niemand verwachtte een zoo nakend einde.

D^r Herman Sabbe schreef behalve de beide verhandelingen, waarmede hij als laureaat werd bekroond, verscheiden kleinere stukken in de Handelingen van het 1^e en in die van het 2^e Vlaamsch Natuur- en Geneeskundig Congres, in het Bulletin en de Annales de la Société médecine de Gand, in den Studenten-Almanak van ‘'t Zal wel Gaan,’ in den Vriend der Natuur, enz. Het beste mocht van hem en voor de Vlaamsche beweging en voor de wetenschap verwacht worden.Thans zijn al die verwachtingen, al die beloften voor goed den bodem ingeslagen.

Het verlies is groot, zeer groot, vooral nu het zoo spoedig volgt op dat van zijn niet minder belovenden boezemvriend D^r Jan De Windt, die zoo ongelukkig verleden jaar in Congo aan zijn einde kwam.

Met hun beiden hadden zij in ''t Zal wel Gaan, dat hun zoo dierbaar was, een gansche verandering teweeg gebracht, een

[p. 112]

verandering ten goede.'t Zal wel Gaan moest, volgens hen, ook een grooter aandeel nemen in de ontvoogding van het Vlaamsche volk, en 't Zal wel Gaan volgde hen, want van hen ging geestdrift en werkzaamheid uit. Ook tellen de jaren waarin Herman Sabbe eerst secretaris en later voorzitter was tot de bedrijvigste en de beste van dit doorgaans zoo wakker Studentengenootschap.

Pijnlijk is de slag, die zijne vrienden en kennissen treft en zwaar is het verlies voor de Vlaamsche beweging die in Herman Sabbe, een krachtigen steun zou gevonden hebben; nog erger echter is het voor onzen goeden vriend Julius Sabbe en zijne familie. Moge onze innige deelneming hem een troost zijn in zijne smart.

_**_*

Vrijdag 10 Nov., had te Brugge de begrafenis plaats.

De Potterierei zag zwart van het volk. De geheele stad was aan den beproefden vader hare deelneming komen betuigen. Zelfs bekende clericalen met gouverneur Ruzette aan 't hoofd waren tegenwoordig.

Veel studenten der Gentsche hoogeschool met hunne omfloerste vlaggen, een vijftal hoogleeraren (de heeren Van Bambeke, Leboucq, Daniel Van Duyse, Paul Fredericq en Vercoullie), talrijke praeparators en hulpleeraars der hoogeschool, o.a. Dr. Ad. Van den Berghe, Dr. Cam. De Bruyne, Dr. Willem, enz. waren insgelijks naar Brugge toegesneld om een laatste hulde te brengen aan den jongen geleerde, op wien men te recht zooveel gebouwd had.

Ten sterfhuize werden roerende lijkreden uitgesproken door de heeren Dr. Ad. Van den Berghe namens het jong personeel der Hoogeschool, door den student Adam namens de Algemeene liberale Studentenmaatschappij en de liberale Maatschappij van geneeskunde, door den student Dumon namens 't Zal wel Gaan, waar Herman Sabbe voorzitter van geweest is, door

[p. 113]

den student Van Mullem namens de Van Maerlantszonen van Brugge, en door Prof. Paul Fredericq.

Zelden viel een zoo jongen man eene zoo indrukwekkende begrafenis ten deele; maar ook, hij had het wel verdiend.

(Volksbelang)

_**_*

Woensdag, 15 Nov. had te Gent de begrafenis plaats van den heer Jan Roelant, hoofdonderwijzer, die den 11 Nov. na eene pijnlijke ziekte overleden is in den ouderdom van 52 jaar.

De heer Roelant was een toonbeeld als hoofd eener school. Zijne onderwijzers en leerlingen zullen hem nooit vergeten.

Hij was een der bekwaamsten en der geleerdsten in het Gentsch onderwijzend korps. Zijne kennis der natuurwetenschap, vooral der plantenkunde, was zeer groot en in vroegere jaren heeft hij met veel bijval uitstekende volksvoordrachten over die onderwerpen gehouden in de Gentsche afdeeling van het Willems-Fonds, waar hij bestuurlid van was.

Jan Roelant was een warme Vlaming, een overtuigde liberaal, een goed, minzaam, bescheiden mensch.

In het sterfhuis bemerkten wij Burgemeester Braun, de twee schepenen De Ridder en Baertsoen en veel andere personen uit de onderwijswereld.

Lijkreden werden uitgesproken door de heeren Verraert, Flachet, Standaert zoon, Van Hauwaert vader, Paul Fredericq en Mac Leod.

_**_*

Den 23ⁿ Nov. werd de groote tooneelspeelster Catharina Beersmans te Brussel begraven. In 1845 te Turnhout geboren, genoot zij hare vakopleiding aan de Vlaamsche schouwburgen te Brussel en Antwerpen, en woonde sedert 1877 in Noord-Nederland. Haar roem moet voor dien der beroemdste actrices niet onderdoen.