Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 7

[p. 37]

Verzen
Frans Deckers

I.

Droomen zweven in en om me.... Droomen
Leven overal, waar vogel treurt,
Waar wisplend windje kreunend neurt,
Waar klagen nare, barre boomen!....

Droomen zweven in en om me.... Komen
Geen starrekens twinkelen zacht,
In droeven, onverschilligen nacht
Mijns harten, waar diep-hangen weeë doomen?...

Ach! en toch wil ik en moet ik leven...
M'n hart, bloei op, herbloei dan weer!...

Na stormen buldrend in bange dreven,
Herblikkert, in goudgloor, zonne teer!...

Zal ook eens weer in mij, even
De vreugde herglimmen, na wrange zeer?...

II.

Zoo iets als twijfel hangt in m'n hart,
Maar twijfel is 't niet... wat?... Ik weet het niet...
Maar toch geen twijfel!... 'n laatste klank van smart,
Van diepe smart, van zielsverdriet!...

Maar hoe eigenlijk is m'n hart?
Ik kan 't u niet zeggen!... Of wat het droomt,
En leeft en zingt en weent?... Zoo iets van smart
Met vreugde, van droefte en blijdte, dat in me stroomt...

[p. 38]

III.

'n Mysterie is m'n hart... Vol twijfel
En vol hoop, en vol vreugde en vol wee...
Zoo lijk in 'n kerk, 't zoete lampgeweifel
Dat voor 't outer trilt van angst en vreê...

'n Mysterie is m'n hart... Vol kommer
En vol zomerschijn, vol leven en vol dood...
Zoo lijk aan 't gekoepelt, zon in wolkenlommer,
Vreugdezon verdoken in 'n wolkenschoot...

IV.

De zonne glanst en de vogelen kwieteren...
Ach! 'k ben zoo droevig!... Ach! 'k ben zoo moe!...
Waar ben-je gevlucht, o lieve lieveken?...
Nauw engt m'n hart zich toe!...

Al glanze ook de zonne, al kwietren de vogelen,
Mist blijft omhullen m'n weeïge hart...
Geen stemme die klinkt, geen liedje dat neuriet,
Dan 't eindlooze klagen van smart...

Er is iets van me weg... 'n brok van m'n ziele
Gerukt... niets blijft meer dan 't doodsche veeg
Van sluimer, onrustig, bewogen door felle angsten
Van twijfel en kommer... Ach! m'n hart is zoo leêg!...

Antwerpen.