Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 7

[p. 39]

Droomen.

Ze zaten te samen, in de hout
In Haarlems lieflijke dreven;
De avond was zoo heerlijk zacht
En schoone muziek klonk hun tegen.

Ze zaten te samen, hand in hand
En luisterden naar die tonen,
Zoo warm zoo innig en vol gevoel;
Ze zaten zoo heerlijk te droomen.

Die avond... 't is nog niet zoo lang geleên...
Toch schijnt het haar eeuwen te wezen;
Maar hem die zij liefhad hij is er-niet meer;
O droomen!... waar zijt ge gebleven.

In Haarlems dreven.

Rood en goud gevlamde tulpen,
Hoog opbloeiend, rank en fijn,
Lente bode's zacht ontluikend
In den milden zonneschijn.

Hyacinten wit en rose,
Geurend in heur weeldekleed,
Anemonen fijn en teeder
Op 't fluweelig mostapeet.

Lustprieel van Hollands dreven,
Kleuren, geuren, bloemenpracht
Schitteren in uw blonde duinen
Na den bangen winternacht.

[p. 40]

Lente.

Stralende in heur bruidsgewaad
Als uit goud geweven,
Zonnig blauw in lentepracht
Lacht natuur ons tegen.

Lieve, zoet zachte Mei,
Nooit genoeg te roemen,
Kwistig strooit uw milde hand
Reine voorjaarsbloemen.

Heerlijk bloeit de reseda
Naast den goudenregen;
Ginds in blonde lentepracht
Geurt sering ons tegen.

Zachtjes ruischt een schoon accoord
In 't wazig groen der boomen,
Trilt een blijde jubelzang
Van zoete lentedroomen.

[p. 41]

Lente's adem.

Er daalde een Engel neder,
Een schoone goudblonde fee;
Ze brengt ons een rijkdom van bloemen
En schitterenden zonneschijn meê.

Ze komt in heur wagen van glorie
En baadt zich in stroomen van goud;
Ze toovert met kleuren en geuren,
Geeft schoonheid aan weide en woud.

Dat zijt gij, o lieflijke lente,
O lachende goudblonde fee;
Uw zachte adem omzweeft ons,
Vergeten zijn kommer en wee,

Vergeten die sombere dagen;
T'is alles nu schoonheid en pracht;
De fee in heur zegenwagen
Heeft ons een nieuw leven gebracht.

Edam, 1902.
Nelly Hoekstra-Kapteijn.