Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1785

Proeve van Poëtische Mengelstoffen, door het Dichtlievend Kunstgenootschap, onder de Spreuk: Kunstliefde spaart geen vlyt. Xde Deel, 2de Stuk. Te Leyden, by C. van Hoogeveen Junior en P. van der Elk en D. Vygh, 1785. Buiten 't Voorwerk, 111 bladz. in gr 8vo.

Met de afgift van dit Stuk wordt het Xde Deel van dit Werk compleet; dit Stuk behelst, beantwoordende aan de voorige Deelen, die het licht zien, een aantal Mengeldichten, en eenige Prysvaarzen op de Opwekking van Lazarus. Uit de Mengelstoffen vertrouwen wy, dat het Stuk de Nacht geen onaangenaame Proeve voor onzen Leezer zal uitmaaken, en dat wy geen der minste Stukken uit den bundel gekoozen hebben.

't Is nacht! - mijn ziel, bevrijd van rusteloos gewemel

Der woelige aard, herleeft in dit gezegend oord,

't Is nacht! - de heldre maan drijft langs een zuivren hemel

In stillen luister voort. -

Het aardrijk schept weêr aâm; een zagte daauw zijgt neder:

Het labbrig koeltje speelt in 't bruine dennenwoud:

't Aamechtig Vischje vindt de stille schuilplaats weder

Daar 't zich des nachts onthoudt.

[p. 486]

 

Op gindschen koelen steen met donzig mos omgeeven,

 

Zet ik mij zorgloos aan dit eenzaam kerkhof neêr:

 

Natuur! hier vondt mijn hart den oorsprong van mijn leeven,

 

U en zichzelven weêr.

 

 

 

Hier kan in 't ruimst verschiet mijn zoekend oog zich laven,

 

Tot daar 't op gindschen berg van dorre beendren stuit:

 

Beschaduwd door het gras, het lange gras der graven,

 

Dat treurig om hen fluit.

 

 

 

Mijn God! wat is de mensch in deeze naauwe woning!

 

Is dit het eindperk dan van zo veel ramps en noods?

 

Zinkt, Trotschen, zinkt in 't slijk - herken den staaf en Koning

 

In 't eigen stof des doods.

 

 

 

Door 't akelig gevoel mijns eigen niets verwonnen,

 

Schouwt mijn' verbijsterd oog uw eeuwgen Hemel aan;

 

Waar duizend duizenden van waerelden en Zonnen

 

Uw wenken gadeslaan.

 

 

 

Daar ik hun talloos tal, verrukt, bedwelmd, betrachte,

 

Verzink ik in den glans van uwe Majesteit -

 

ô God! wat is dit heir! - een enkele gedachte

 

Van uw Almogendheid.

 

 

 

Wat staatelijk geluid treft ijlings daar mijne ooren?

 

De klok slaat middernacht, en roept: de tijd vergaat!

 

Och! mogt mijn ziel zo kalm haar jongsten roepstem hooren,

 

Als zij mijn sterfuur staat.

 

 

 

Gelukkig hij; die in dit kommervolle leven

 

De wellust van zijn hart in God alleen geniet,

 

Die boven al den glans der waereld is verheven,

 

Als hij Gods aanschijn ziet.

 

 

 

Die, in de zagte schaêuw der reine deugd gezeten,

 

Haar smaadheid boven de eer van 't vleiend misdrijf mint:

 

En, in het stil genot van een gerust geweten,

 

Zijn grootsten rijkdom vindt.

 

 

 

Wat storm zijn kiel bedreig' - zijn moed blijft onbezweeken,

 

Natuur deis' siddrend af, hij ziet zijn schoonsten dag,

 

De jongste orkaan steeke op, hij hoort een' vader spreeken

 

In ieder donderslag.

 

 

 

Komt de onvoorziene dood zijn aardschen kerker sloopen,

 

Zijn veege mond vertroost zijn schreijend huisgezin;

 

Hij ziet in 't open graf den schoot der Almagt open,

 

En kwijnt ten leven in.

[p. 487]

 

Zo moet mijn lot om laag, zo moog mijn einde wezen,

 

Zo vrolijk daag voor mij de zon der Eeuwigheid!

 

Dan zal mijn hart den nacht, den langen nacht, niet vreezen,

 

Die mij in 't graf verbeidt.