De Vlaamse Gids. Jaargang 41

Symfonie der eenzaamheid
door Leopold Oblak

XXXVI

Naar u keer ik terug, o aarde; en naar u, vergeten veld.
Ik heb de vrienden uit de stad verlaten en vertrok
Zonder vaarwel. Ik vlood, zoals het wild vlucht voor de mens.
Het dak dronk de stille heilzame regen. De vensters bleven blind,
En blind ook, alle deuren. 'k Sloop langs de muur, waar stilte klaagde.
Tegen alles bestand, schreed ik voort; en mijn lach sneed door golven
Van blijdschap, tot de dag aanbrak. De weg naar 't oude huis,
De weg langs stapels hooi: wat was hij mooi, toverachtig als een doedelzak
Die volop in de wind zijn brommuziek begint.
En rood van opwinding herkende ik de isbas uit mijn jeugd.
Toen heeft een stille bekende stem me gezeid:
- Gij hebt u van de stad bevrijd!

(Vertaling Jan Schepens)