De Vlaamse Gids. Jaargang 52

[p. 40]

De Springers
Kort verhaal

nooit kan een droom
zonder gedachten
het gevaarlijke
overwinnen
nooit
kan spreken alleen
je redden

Er is ook nog iets anders.

Iets wat verder weg is, net even buiten het ons bereikbare gestationeerd is, en een toevluchtsoord kan zijn in speciale gevallen.

En het lijkt er nu op, dat het speciale gaat gebeuren, of althans kan gaan gebeuren.

De geleerden weten het te goed.

Alles is in onrust. De mensen lopen door elkaar, er wordt druk geconfereerd en de kranten staan elke dag vol van de vorderingen (zijn het wel vorderingen?) die zogenaamd geboekt worden op dit levensbelangrijke gebied.

De wereld hangt er van af.

Maar ze schieten niet op.

Daarom is dit het bijzondere.

Het bijzondere waarin we zullen moeten vluchten naar ons speciale toevluchtsoord.

Het is echter moeilijk te bereiken.

Je moet er eigenlijk een stapje voor buiten de deur doen. De deur van de aarde wel te verstaan. Voor velen is die stap moeilijk, de deur van de aarde kunnen ze niet vinden, hun voeten durven ze niet te verzetten en springen gaat helemaal niet.

En toch is springen het belangrijkste.

Om het veilige te bereiken moet je namelijk een sprong wagen.

Niet alleen een lichamelijke maar ook een geestelijke. En die laatste is het die de mensen niet op kunnen brengen. Behalve dan degenen die ingewijd zijn, die zichzelf ingewijd hebben, opgewerkt hebben tot die hoogte vanwaar de sprong mogelijk wordt, vanwaar de gedachten het juiste platvorm vormen om je van af te kunnen zetten. Het ligt uiteraard aan je capaciteiten, hoe je er tegenover staat en in hoeverre je erin gelooft.

Daarom is het voor sommigen een stap, voor anderen een grote sprong.

Er is nu dus een reden gekomen.

Er is opschudding.

Op de straten wordt samengeschoold. Er is geen verbod uitgevaardigd hoewel dat misschien beter wél zou kunnen.

De mensen jagen elkaar namelijk op. De waarheid begint tot ze door te dringen. Ze weten nu dat ze al te lang bedot zijn geweest.

Hun tongen komen nu los door de angst, door de geruchten ook.

De kranten, die nog steeds vol staan maar niet met vorderingen werken er ook aan mee.

En de atmosfeer op de conferenties wordt steeds meer gespannen, terwijl de woorden die vallen steeds nietszeggender worden.

Er zijn al afgevaardigden die elkaar openlijk beledigen.

Mensen, eerbiedwaardige diplomaten, die normaal met elkaar dineren en naar de schouwburgvoorstellingen gaan, geraken onder de druk in de met groen fluweel gevoerde zalen hun beheersing over hun diplomatie kwijt en laten zich gaan. Het is hun niet kwalijk te nemen.

Ook zij staan onder een druk, die misschien nog wel ondraaglijker en onmenselijker is dan van de toeschouwers over de hele wereld, omdat zji dichter bij de ontknoping van het lot zitten dan ieder ander.

En de oorzaak van het alles is nog niet genoemd. Wordt uit allerlei overwegingen niet genoemd, uit diplomatie, zelfbedotting en een heleboel andere redenen niet.

Men heeft er een heel stel eufemismen voor gevonden en synoniemen, die het allemaal afzwakken, vergoelijken en omschrijven maar zijn ware gedaante niet helemaal tonen of sluierend verbergen.

(Er zijn bijna zoveel eufemismen en synoniemen gevonden, dat de conferenties wel op congressen van taalkunstenaars begonnen te lijken in plaats van hooggeplaatste mensen, die over het lot moeten beslissen).

Maar noch deze confereerders, deze beslissers over de laatste jaren of dagen, noch het overgrote deel van de mensen die op straat elkaar aanspreken, achter hun papieren informaties hun spreek- en beeldbuizen de ontwikkelingen met niet begrijpende angstgevoelens opzuigen, weten waar het nieuwe oord is.

Ze zouden er dan ook heel ver voor moeten gaan om het te kunnen vinden.

Niet over normale wegen, niet reizend met het steeds minder efficiënt werkende openbare vervoer. (volgens rapporten hierover uitgebracht komt dit door de vermindering van het verantwoordelijkheidsgevoel bij het uitvoerende personeel. Waarschijnlijk wordt dit veroorzaakt door de angst die in de atmosfeer hangt als hardnekkige mist tussen het prikkeldraad in de weilanden).

Een heel klein deel slechts.

Een paar mensen die ingewijd zijn, die door jarenlange onderlinge verbintenis het geheim hebben ontdekt, weliswaar allen afzonderlijk en per ‘toeval’.

Dit kleine groepje heeft voortdurend met het geheim geleefd, het bewust bij zich willen hebben en is daardoor nu in een bevoorrechte positie geraakt.

Zij zijn de enigen die de route hebben opgekregen. Zij alleen maar heb-

[p. 41]

ben kaartjes kunnen krijgen, informaties kunnen inwinnen zodat ze aan een reis kunnen beginnen naar het buitenaardse.

Even maar buiten die aarde, maar ver genoeg of moeilijk genoeg om niet gevolgd te worden door de angst. Om niet benijd en gemolesteerd te worden door de niet-wetenden. (Die het ook helaas niet kunnen helpen, maar zoals bekend bestaat er werkelijk nog zoiets als predestinatie).

De kleine groep heeft elkaar weer gevonden. Na veel jaren gescheiden te zijn geweest, en elkaar slechts sporadisch en meestal per ‘toeval’ gezien te hebben, zijn ze nu plotseling bij elkaar gekomen.

De wind van de verandering en de angst die de anderen bij elkaar op straat en in het huiselijk milieu in een ongewone relatie tot elkaar dreven, had hen vanuit hun bescheiden zwerversleven, want dat waren ze allen een beetje, zwervers, bij elkaar gebracht.

Het verzamelpunt was het grote huis met de drie-en een halve kamer en de verwaarloosde gazons met de grintpaden erlangs van een van de ingewijden.

Plotseling eigenlijk, zonder voorafgaande convokatie of iets van dien aard waren de mensen bijeen gekomen.

Leden van een of ander genootschap waren ze niet. Hoewel ze waren ingewijd in het geheim van de sprong naar het andere oord, het genadige zoals het genoemd zou kunnen worden.

Hun verwantschap echter, was duidelijk.

Niet in hun uiterlijk want daarnaar gerekend waren ze op het eerste gezicht niet veel bijzonders. Sommigen waren van heel eenvoudige komaf, terwijl anderen daarentegen behoorlijk gesitueerd waren en er verzorgd uitzagen en prettige knappe verschijningen genoemd konden worden.

Wat ze echter wel allen gemeen hadden was een meer dan normale geestelijke bewustheid.

Eenieder had een uitgesproken filosofische levenswandel welke min of meer naar het relativisme neigde met soms een vrij harde stoïcijnse inslag.

In de kamers van het huis was nu een groep van ongeveer twintig mensen bijeen. Er heerste een licht geroezemoes als was men aanwezig even voor of op het begin van een receptie ter gelegenheid van een opening of iets dergelijks. Men zou echter tevergeefs naar een hoofdpersoon zoeken.

Zo hij er wel was dan was hij er stilzwijgend en aan niemand bekend. Het was niet de eigenaar van het huis. Hij was ook alleen maar iemand die nu iets te weten was gekomen. Die de sfeer op de straten had geproefd en de onzekerheid en het goedpraten in alle lagen van de bevolking had gemerkt en nu zijn deur had opengedaan, een kennis had opgebeld en had afgewacht tot zijn huis volstroomde.

Tot zijn brood werd gegeten, de melk en het bier uit zijn koelkast werden opgedronken en de laatste wijn uit zijn kelder werd aangebroken. Iedereen wachtte af.

Zoals ook buiten het huis iedereen afwachtte, onwetend over een lot, het lot.

Vrezend voor een bestemming, elke bestemming die kon liggen tussen vernietiging of optimale ontplooiing.

De mensen in het huis hadden hun gedachten verenigd. Allen dachten nog alleen maar aan hetzelfde en probeerden beelden vanuit hun koortsachtig werkend bewustzijn op te vangen hoe hun toekomstig vaderland eruit zou zien.

Iedereen wist dat het zou verschillen vanwat hij hoopte dat het zou zijn, maar dat het afhankelijk zou zijn van de ingrediënten, die hij als voorstelling erin bracht.

Het was het dimensieloze van het oord.

Het projektieve ervan.

Het uiteindelijke land dat de som zou zijn van de erfbeelden van elk persoon afzonderlijk en daarmee eisend van eenieder dat hij zou leven met de componenten van de ander.

Het wachten was nog slechts op een sein. Een sein van een van de aanwezigen die het eerst zou voelen, zeker zou weten dat dit het moment was om over te gaan, om de sprong te moeten wagen.

Het moment dat beslissend voor alle twintig levende wezens in het huis met de drie kamers zou zijn. Wanneer het kwam, was niet te voorspellen.

Elk ogenblik zouden er nieuwe dingen kunnen gebeuren, en misschien zou zelfs het ongelooflijke kunnen gebeuren, het ongelooflijke dat compromis zou heten.

Het compromis waarop de hele wereld weer jaren verder zou kunnen balanceren.

De overeenkomst waarin de hoop weer een kleine kans kreeg en waaruit de gesprekken weer zouden kunnen ontstaan om eindelijk een oplossing te vinden.

Maar als het onvoorstelbare niet zou gebeuren, als niemand van de confererenden in wier transpirerende handen het lot van miljoenen lag het juiste woord zou kunnen vinden.

Niemand de juiste communikatie zou weten te bezigen en in de tegenstander de juiste snaar zou weten te bespelen dan zal de hoop op de vlucht slaan, de radeloosheid het rijk alleen hebben en niemand meer het woord verantwoordelijkheid durven en willen bezigen.

Dan zullen de wetten met voeten getreden worden, overspel op overspel gepleegd worden, plunderingen normaal zijn en moorden elke minuut voorkomen.

Dan zullen de twintig in het huis met de drie kamers waarin ze nu nog ronddolen en afwachten, dan zullen deze de wereld van de conferentie verlaten om te vertrekken naar hun eigen wereld, die gebouwd is van en rond hun eigen gedachten. Ze zullen de beslissing nemen die een fataal ingrediënt heeft. Maar dat zal niet ter zake doen.

Weg zullen ze gaan.
Alleen hun gedachten
zonder hun bagage,
maar met hun macht.
Het kan morgen zijn, of nog jaren duren.
Het kan hopelijk na ons zijn
maar ook straks.
Ik zal een van hen zijn.
Ook morgen of over jaren.
Ook met mijn gedachten
en mijn beslissing...

Ric Blok