De Vlaamse Gids. Jaargang 52

[p. 29]

Hiroshima (Gedichten)

[I.]

Jij weet het niet

jij hebt de asse van de nacht niet gezien.

Jij weet het niet

jij waart van de avond tot de morgen niet in rouw.

Jij weet het niet

jij hebt de spasmen van de aardschok niet gevoeld.

Jij weet het niet

jij hebt de uraniumzuil van 8 augustus niet gemerkt.

Jij weet het niet

jij hebt Hiroshima niet beleefd.

Jij weet het niet.

Je ogen waren versteend.
Je dijen verkoold.

En Hiroshima stierf alleen, alleen.

II. Rood is het oostervuur

Donker zijn alleen de kleren van het bloed.
Rood de verzengende winden
Rood de vuurwoestijnen, de mesthopen
Rood de krengen en de lijken
Rood de stervende wonden.

Donker zijn alleen de kleren van het bloed.

De kampernoeliewolk glijdt over Hiroshima
Het Oostervuur splijt het uitspansel
Rood.

Geen licht geeft nog de westerzon.

Hiroshima leeft niet meer.

III. De hel van Hiroshima

De wolken zijn vies en vuil en vaal en vlees en rot en zwart en grijs
In de vlakten zijn de zoutklompen vergaan uraniumstolpen
Stomme stenen in de Hel van Hiroshima.
De zoutklompen nog organen van walg.
Gestold is het lava van het kleurloze zaad aan het grote strand van de levenszee.
Hard als vallende keien, de zoutklompen van de radioactieve stammen.
Gespleten wonden tegen wolken.

De wereld scheurde haar buik wijd open tot de Hel van Hiroshima.
Geel is de regen van hallucinaties van kamikazen.

IV. Ik heb de waarheid van de pijn gezien

Traag als wormen
tussen mijn vingers van twijfel
kruipen de uren, zwammen van tijd.

In de lange akkers van corruptie
heb ik bloed gebraakt.

Onrecht kleeft aan mijn baarmoeder
waaruit nooit kinderen geboren zijn.

Ik heb de waarheid van de pijn gezien.

Ik heb Hiroshima gezien
al over de steppen, de pyramiden, de dode zeeën

Het vuur van de radioactieve stralen is niet gedoofd
Het licht is uit.

Maar Hiroshima wil ik niet meer zien
Niet meer zien.

Ik heb de waarheid van de pijn gezien

[p. 30]

V. De man

Neergebogen man.

Kwijnende dode die wrede handen traag hebben

weggedragen naar onbestaande hospitalen.

Geen zaad ontspruit nog uit je zaad
Geen levenssap stijgt nog in je bloed.
Koud als staal is de schaamte van je dijen
Hard als steen je verbrande lenden
maar in je hart zingt nog de koorts.

Neergebogen man

Verminkte blanke stervende...
Je liefde is tot koele sneeuw vergramd
Begraven in Hiroshima
tot opgaat de witte Noorderster

De vrouw

Ionen-stralen sieren je afgerukte borst
Vergaan is het embryo.
Wrange brij van vlees kleeft nog aan de gespleten aarde

In Hiroshima leeft het leven niet meer.

Purperen desolatie
eenzame purperen desolatie
Jij bent nu voor altijd onvruchtbaar lijf
Bevroren meer aan de verlatenheid der aarde.

In de schelpen van je liefde ruist de zee niet meer.

VI. De tweede morgen

De tweede morgen

een ander licht

Blauw is het licht
Nagasaki.

Lijken stijgen naar verre nevels
aan het al-tijdige nirvana
van marihuana en L.S.D.

Nagasaki.

Duizend zielen zweven

in de zon van zeven zonnen

anesthesie van sensatiepers en opium-T.V.

Doof de rode lichten.
Doof de blauwe lichten.

Over Hiroshima schijnt de zon niet meer
Schijnt de zon van het avondland niet meer.

Zonder einde brandt de verzuilde rook
de asse voor altijd.

VII. De derde dag

Gloeiend aan de hemel van de kamikazen
zoekt de vuurvogel naar nieuwe ruimten
vierde dimensie en kernenergie
naar spelen van neutronen en ionen
voor onbekende galaxieën.

De derde dag.

Zwanger van idealen
ligt Utopia, de verlaten stad.
het gras zal er groeien,
de steenzuilen verdwijnen. Eenmaal.

Mijn dode handen.
Mijn dode ogen.

van Hiroshima

VIII. Het licht

Jij weet het niet

Jij hebt niet geloofd.

Jij weet het niet

Jij hebt om de stilte van de uitgedoofde zon niet geweend.

Jij weet het niet

Jij hebt de pijn van de waarheid niet verstaan.

Jij weet het niet

Jij hebt het licht van Hiroshima niet gezien.

Jij weet het niet.

Je ogen waren versteend.
Je dijen verkoold.

En Hiroshima stierf alleen, alleen...

J. Ramaekers