De Vlaamse Gids. Jaargang 52

[p. 34]

Gedichten

Vermoeid sleurt woedend
De landman achter zijn ploeg
Aan een kokhalzende kikker

Een geharnaste das omhelst een meermin
Met blinkende billen vaart iemand op een baars
Terwijl een reiger een bal bakt

Het vogelpaard draagt man en boom
Een gevilde vis vaart door de lucht
In wankel evenwicht

Nacht de verblijde verbeide
En rust in de ring van het heelal
En stijgt in het azuur met een vracht

o dona panem nobis
Icarus vliegt met een vis

Uit ‘Tuin van Huid’

Dirk Christiaens

als het vergeefse prevelen van een oeroude vrouw
vergeten de wonden die de tijd met deskundige
hand heeft aangebracht.
het onwillige lichaam ontsloten door wijze woorden
de kreet van het kind achter de kiezen
als het ontmoedigde kijken van een mens
die net de laatste tijd heeft gemist
zo ontschubben de dagen
verliezen ze de kracht van de zon

worden de nachten langer

_**_*

want dit zijn woorden voor de kinderen
het vreten voor de hond
een lied voor de merel
dit zijn ontzaglijk arme mensen
de nachthuiver tussen de schouderbladen
met grote reëenogen staart
deze bloedige zon
zich dood op het amper bewegende levenswater
want dit zijn woorden voor de kinderen
woorden voor de zon

_**_*

dit eiland het groeit onder honderden voeten
het sterft verder aan de horizon
wij hebben de schreeuw niet
de stem van allen
en onmondig staat dit langere leven aan onze handen
die gebroken nog
het lied van jill herkennen
waar het uitvloeit
tussen de brem en de moord
op allen die het waardig zijn
dit eiland we leven het zelf

Fred de Swert