De Vlaamse School. Nieuwe reeks. Jaargang 1

[p. 21]

Adolf Siret.

Adolf Siret, van wien wij in het eerste nummer van dit jaar het overlijden meldden, werd geboren te Beaumont in Henegouwen, den 15^en Juli 1818, van een Franschen

Zincographie van A. Malvaux.

vader, Pierre Alexandre, die aldaar ambtenaar was, en later te Gent, bewaarder der hypotheken werd benoemd.

Het was in deze stad, dat de jongeling zijne studiën deed. Op twintigjarigen ouderdom trad hij als letterkundige op met een gedicht Le dernier jour du Christ, een gedramatiseerd verhaal, getrokken uit het Evangelie, waarin de vorm jong, maar de opvatting stout was. Men verkeerde toen in den vollen bloei van het romantism, en Victor Hugo was de wet en de profeet der nieuwe school. In Gent was het letterkundig leven opgewekt en Fransche en Vlaamsche schrijvers, Orangisten en Belgen, liberalen en jongkatholieken vormden een groep, vol warmte voor hunne overtuiging, vol gloed voor de letteren.

De jonge Siret was een der bedrijvigste van allen.

Van 1838 tot 1846 geeft hij tal van dichtbundels, tooneelen prozawerken uit. Na Le dernier jour du Christ, komen in 1840, Gloires et Misères, 2 deelen in proza en verzen en Moïse Vauclin, een zeeroman; in 1841, Anna Boleyn, een drama in verzen, in 5 bedrijven; in 1842, La Florentine, een drama in 3 bedrijven; in 1843, Les trois Marquis, blijspel in één bedrijf; in 1843, Rêves de jeunesse, en in 1846, Chants nationaux, deze beide laatste, verzenbundels.

Rond dit laatste jaar begon hij zich meer bepaald op kunstgeschiedenis toe te leggen; in 1848 werd zijn Parallèle entre Raphaël et Rubens te Gent bekroond. Ditzelfde jaar verscheen de eerste uitgave van zijn Dictionnaire des Peintres, het werk, waarmede hij den meesten bijval inoogstte en dat zijnen naam het meest bekend maakte. In 1851 bekroonde de Maatschappij tot Aanmoediging der Fraaie Kunsten te Antwerpen, zijn roman Ambroise Spinola, waarin Rubens een voorname rol speelt; hetzelfde jaar kende de koninklijke Academie aan zijn gedicht op de overleden koningin de gouden medalie toe.

Na de eerste opflikkering van zijn dichtervuur, dat eerder snel opsteeg, dan grooten gloed verspreidde, legde hij zich hoofdzakelijk toe op het voortbrengen van nuttige schriften, van zijne jeugdige liefhebberij zijn geheel leven lang smaak voor de letteren en voor een keurigen stijl behoudende.

In 1856 gaf hij zijne Récits historiques uit, in 1858 zijne Veillées belges, in 1860 zijne Gloires populaires, in 1864 zijn Manuel du touriste et du curieux à Gand, in 1868 zijn Land van Waes. Dit laatste het eenige werk, dat hij in het Vlaamsch liet drukken was door hem in het Fransch geschreven, en door den heer Holluyn, gemeenteonderwijzer te Sint-Nikolaas, in onze taal overgebracht.

Ondertusschen was hij, in Januari 1849, aangesteld als secretaris van den gouverneur der provincie Namen; in 1855 werd hij tot afdeelingsoverste benoemd en in September

[p. 22]

1857, bekwam hij de plaats van arrondissementscommissaris te Sint-Nikolaas, welke hij tot in 1885 bekleedde.

Hij had Maria Cels gehuwd, die hem een talrijk kroost schonk. Drie der vier kinderen, welke hij toen bezat, verloor hij in Juli 1855; zijne vrouw verloor hij den 17^en Juni 1876; zijn oudste zoon werd hem ontrukt in den bloei des levens, toen hij de schoonste letterkundige verwachtingen had doen ontstaan. Zijne twee overlevende zonen, Henri en Louis, bezorgden hem zeker wel den gelukkigsten dag van zijn laatste levensjaar, toen zij in 1887, te Barcelona werden bekroond in den prijskamp van voorhistorische oudheid en met dezen bijval zich zelven en hunnen vader van allerwegen de warmste en best verdiende gelukwenschen verwierven.

In 1859 begon Ad. Siret de uitgave van het Journal des Beaux-Arts, dat in het Fransch voor België bleef wat de Vlaamsche School in onze taal was. Den dag vóór zijne dood, op het oogenblik, dat het tijdschrift zijn dertigste jaar intrad, schreef hij een bericht aan zijne abonnenten, meldende, dat zijne verzwakte gezondheid hem dwong tijdelijk de uitgave ervan te staken.

Laten wij nog den langen strijd vermelden, dien hij streed om de echtheid der paneeltjes van Frits van de Kerkhove te bewijzen en het boek dat hij, in 1876, wijdde aan de verdediging der nagedachtenis van l'Enfant de Bruges.

Hij overleed den 6^en Januari 1888; hij was lid der koninklijke Academie van België, ridder der Leopoldsorde, secretaris der Commissie voor het uitgeven der Biographie Nationale.

Hij stierf, door velen betreurd en bemind om zijn opgeruimd levenslustig karakter, om zijne ongemeene werkzaamheid en zijne letterkundige en wetenschappelijke verdiensten.

Zelf een smaakvol beoefenaar van proza en poëzie, stelde hij het levendigste belang in al wat de letterkunde en de fraaie kunsten betreft. Hij was een wakker verdediger van hare rechten, een handhaver harer wetten, een onvermoeid aanteekenaar harer geschiedenis.

De arbeid, dien hij leverde in zijn Dictionnaire des Peintres is een ongemeene; en, zoo hij er geene diepzinnige ontdekkingen in nederlegde, verspreidde hij de aangeworven kennissen in zeer bruikbaren vorm onder een buitengewoon talrijk publiek. In zijn Journal des Beaux-Arts heeft hij met eene taaie volharding, haast een gansch menschenleven, zich bezig gehouden met de studievakken, die hem lief waren, en zonder vrees, evenals zonder wrok, zijne meening over kiesche punten uitgesproken, de achting zijner lezers en van andersdenkenden verdienende. Zijn Land van Waes is een der vele gewrochten, die getuigenis afleggen zijner liefde voor zijn vaderland en zijner belangstelling in al de deelen onzer geschiedenis. Het is een welgevuld menschenleven, dat uitgedoofd, een achtbaar en beminnenswaardig man, die heengegaan is.

M.R.

Uit voorenstaande levensbericht vernamen wij, dat Ad. Siret er aan hield dat zijn arbeid ook gedeeltelijk voor het Vlaamsch publiek genietbaar werd gemaakt. Hij was onzer Vlaamsche letterkunde hoogst genegen en legde er zich zelfs op toe, deze door zijne franschlezende landgenooten te doen kennen en hoogschatten. Als een blijk van deze kunstbroederlijke toegenegenheid, laten wij hier de vertaling volgen van een stukje van Jan van Beers, door hem uit het Vlaamsch in het Fransch overgebracht. Het levert des te meer belang op, daar het in Jan van Beers' Gedichten niet voorkomt, en alleen in het Taalverbond van 1845 gedrukt werd.

OP EEN ALBUM.	SUR UN ALBUM.
‘Muze, he! Kom eens beneden!’ Riep ik, en de goede vrouw Kwam heur zangberg afgevlogen, Vriendlijk vragend wat ik wou.	‘Muse, descends, je t' en supplie, Car je dois faire un impromptu.’ Ma prière fut accueillie, Elle vint, disant; ‘Que veux-tu?’
‘Wel,’ zoo sprak ik, ‘daar 's een juffer, Die me een albumversken vraagt; Kunt ge me zoo niets dicteeren, Dat aan 't schoon geslacht behaagt?’	‘Muse, une enfant jeune et charmante Veut que j'écrive un mot ou deux Sur son album. Sois complaisante, Dicte, tu feras un heureux.’
‘Voor een juffer?... Wel, bijvoorbeeld, Schrijf maar dat ze los van zwier, Dat ze schoon is en bevallig; Dat doet altijd toch plezier.’	- ‘Dis qu'elle est belle comme un ange, Qu'elle marche et danse à ravir; En un mot, chante sa louange, Ces discours font toujours plaisir.’
- ‘Hemel! zou ik dat gaan schrijven, Muse, wel wat denkt ge dan! Daaglijks leest ze 't in heur spiegel Beter dan ik 't schrijven kan!’	- ‘Arrête, bonne Muse, arrête! La jeune enfant, pour bien se voir, A mieux que les vers d'un poète: Elle se voit dans son miroir.’
- ‘Wel, dan een melancholieksken: Iets van heimwee en van smart; Dan hebt gij 't gemak van 't rijm nog: Smart rijmt steeds zoo wel op hart!’	- ‘Eh bien! dans un langoureux style, Murmure une amère douleur! La rime à trouver est facile: Douleur rime assez avec coeur.’
- ‘Neen, ik dank u daarvoor, Muze! O, ge kent de meisjes niet! Weet ge wat ze zouden zeggen? Zie! - daar gaat de Jan-Verdriet!	- ‘Non pas! merci de ce langage, Dont la femme se moquerait En disant: “Voyez ce visage! C'est Jean qui pleure!” et l'on rirait
‘Zie! - hij bloost gelijk een appel; En nogtans, wanneer hij schrift, Is 't er een, wien steeds een traandrop Langs de bleeke wangen drijft!’	‘Sa joue a le rouge des pommes, Et l'on dirait, lorsqu'il écrit, Qu'il est le plus triste des hommes, Qu'il est pàle et qu'il dépérit.’
- ‘Wel,’ hernam de Muze weder, ‘Bied haar dan een bloemken aan! Maak een dichtjen op de starren, Op de zon of op de maan!’	- ‘Parle alors des fleurs, des étoiles; Offre une rose au ton vermeil; Fais des vers sur la nuit sans voiles, Sur la lune ou sur le soleil.’
- ‘Ja! in 't midden van den winter Versch-ontloken bloe nen biên, En van zon of mane schrijven, Nu ik in geen week misschien Door de opeengepakte nevelen Zon noch maan meer heb gezien! Neen, ik dank u nogmaals, Muze!’	- ‘Offrir des fleurs fraîches écloses, Allonc donc! au sein de l'hiver! Croyez-vous qu'il pousse des roses Dehors, sous la neige, en plein air? ‘Et quant à la lune, aux étoiles Quant au soleil, voilà huit jours

[p. 23]

Doch de Muze riep gestoord: ‘Schrijf dan iets op niemedalle, Zoo ge wilt!’ - en zij vloog voort.		Que les brouillards forment des voiles Qui nous ravissent leur parcours!’
Iets op niemedalle schrijven! Dacht ik, dat 's een vieze raad! Dat 's een raad dien ik wil volgen.		La Muse, à ce point obsédée, Me dit en s'envolant: ‘Eh bien! Je vais te donner une idée: Écris quelque chose sur rien!’
............		Sur rien? Tiens, l'idée est nouvelle, Et le conseil me semble bon. Je vais te tàcher, Mademoiselle, De profiter de la leçon.
En ge ziet wel inderdaad, Lieve, dat er op uw album Iets en niemedalle slaat.		Sans battre plus longtemps l'enclume, Charmante enfant, vous voyez bien Qu'en votre album j'ai de ma plume Mis quelque chose qui n'est rien.
	Jas van Beers.		Adolphe Siret.
Januari 1845.		20 Janvier 1854.