Ze ging de trappen af werktuigelijk...., aan de voordeur keerde ze om, en liep terug naar de achterkamer:
- Nou dag ma, dag goeie beste, geef me nou nog 's 'n zoen hé...., nee niet zoo'n lauwe, je armen om me hals.... zóo stevig...., zoen me nou 's goed, ja zóo.... toe, nog 's...., nog 's. Nou tot straks dan hé...., en niet tobben meer...., geeft niks...., ben weer heelemaal opgefrischt...., kijk maar...., ze glimlachte, nou dag.... dag moesje...., dag moedertje....
Ze knikte nog even met 'r hoofd...., liep de gang door met trage pijnlijke pasjes.... Toen liet ze toevallen de voordeur met 'n doffen slag, als van dichtflappend hout.
Op straat keek ze om...., zag naar 't raam, waar haar moeder te wuiven stond, en ze groette terug, lief, glimlachend, met 'n lang waaieren van de hand.
- O die moeder, die moeder...., ja ze was 'n être om altijd lastig te vallen, d'r moeder met 'r verdriet...., altijd háar...., altijd háar.... Ze moest 'r wel gek van worden.... En als ze zich nou maar kon inhouwen...., maar dat kon ze niet...., opkroppen, dat ging niet...., dan zou ze gek worden.... Ze moest uitbrullen soms...., ze moest...., ze kon niet anders...., als ze 't niet dee, dan zou ze iets vernielen moeten...., 'n stoel, 'n tafel.... ze wist niet wat, maar breken...., breken zou ze moeten.... iets kapot slaan...., breken....
Voort liep ze in langzaam treuzelpeinzen, en ze zag op naar de menschen, die haar voorbij gingen, onsympathiek in hun vreemd zijn...., met hun koele masker en rul opklinkende stemgeluidjes. En ze vroeg zich af, of die menschen ook dragen moesten 'n verdriet, zooals zij zelve, groot, misschien grooter...., even groot...., klein, en ze verbaasde zich over hun uiterlijke kalmte, over 't energiek bewegen van hun lichaam, over 't ongerimpeld voorhoofdblanken, waarachter ze telkens weer 'n geheim verdriet te raden zocht.
Ze kwam op les, moe, dof, in absoluut vergeten willen, onbewust, dat ze koesterde...., koesterde 't lijden van haar ziel door 't eeuwig gedenk van haar hersenen.
En vaag als heel ver af hoorde ze toe naar 't snapschateren der andere meisjes, wier opbruischende vroolijkheid haar pijn deed, en drukte.
Ze zei, dat ze hoofdpijn had, zich onwel voelde, en ze trok zich terug in 'n vergeten hoek, waar ze in voortdurend zenuwhuiveren heur oogen als blind staarde op 't vlak wit van den muur.
Als bijgegons gleed aan haar oor voorbij 't monotoon doceeren van den leeraar, 't plaagziek vragen van de anderen, en ze wilde neerleggen heur arm geteisterd hoofd op 't harde hout van de geverfde bank om er te huilen...., te huilen...., zonder ophouden te huilen...., te huilen....
De les ging uit, ze repte zich, verlucht, dat ze weg kon, en ze liep met 'n haast, die haar voet vooruit deed schieten en haar wangen gloeien deed.
Dicht bij huis hield ze haar stappen in, God nou weer terug...., nou alweer.... Ze voelde 't bloed in heur keel opkloppen...., nee.... God nee, nog niet...., nou nog niet...., omloopen zou ze, de vaart langs...., laten uitwaaien d'r gloeiende brein, late windzuiveren 't ord'loos gezwerf van haar denkvermogen....
Ze ging 't huis voorbij, zonder opzien naar de doode ramen, en ze liep voort, verder, al verder als 'n opgejaagde, die geen rust kan vinden.
Op eens bij 't smalle vaartje stond ze stil, de handen geklemd om de boekenvracht, waarvan ze 't looden gewicht niet voelde meer, en ze tuurde naar de duinen, zoo vér...., zoo vér, in 't bleeke winterlicht als overtogen met 'n tint van matgrijs zilver. Ze stapte de grasrand op, naderde 't water, dat voor haar lag in flauw stroomend rimpelen, en ze bleef kijken...., kijken zonder te zien, door werkend de gedachte, die in haar brein opwelde als droeve mogelijkheid.
Ingaan dáarin, dáarin, en rust hebben, rust.... Nu eindelijk doen, wat ze nooit had gedurfd, en waarnaar ze gehunkerd had, dagen, weken, maanden...., dood...., dood.... Ze glimlachte, wendde 't hoofd om, en staarde met heur matte blik naar de stad...., dood...., geen strijd meer...., rust.... Ze deed 'n stap vooruit, als magnetisch geboeid door het weekwijde oppervlak, dat haar zijn zou 'n bed....,
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
