Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19 (1970)

Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

(1970)– [tijdschrift] Vlaanderen. Kunsttijdschrift– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende


Poëtisch bericht Willem M. Roggeman Genesis Avontuur, het woord op reis. De gedachte werd een vaartuig, ingescheept zijn vorm en inhoud. Achter de tijd blijkt zand. Een thema is geboren, een pijn tot woord volgroeid, zorgvuldig tot gedicht gekweekt. Ik word beweerd. Ik bewoon mezelf levenslang
[pagina 188]
ik draag de geschiedenis in mij met de tinnen beker van mijn huiver en mijn haat als een rokende ruïne. Dit verlichte denken. Alles ontstaat als een Italiaanse Renaissance uit een hand, een voltooid gebaar. Want hand betekent beweging, een schiereiland, een versierde droogte, een vriendschap vol keelklanken. Symbolen glanzen. Maar de zon verschrompelt in haar licht. En de tijd begint.
Walter Cruyssaert Vers 17 Lauw voelde ik de komst van je hoon, een kristallen paard dat wankelde, dodend als je haat die aanzwol in geluidloosheid. Koel heb je mijn wonden gescheurd, bevuild met de zweren die enkel de doden kennen, met de ziekte die enkel de kosmos vergruist. Weldra weet ik enkel nog de schijn van je nabijheid, zal ik de glans niet meer smaken van het smelten. Ik zal heengaan in de schaduw van je snelle slaap.
Piet Brak Glanzend als mijn adem, ik draag krachtig de hevige wonde der goedheid en slaap als een eeuwige koning in een gouden tempel van licht want ik drink gulzig het bloed van de stervende zon en leef diepgezuiverd met het tedere hart van de verte, totdat ik volledig zal geuren in warme bloesems van vreugde, want nu worden mijn handen eenzaam als een hoge najaarshemel, waarmee ik de morgen wil breken, hevig, als wit brood. Reeds voel ik het gloeiend openstrelen van de wind in vele vingers, en luister, hoe trillend hij spreekt in een wondermooi kasteel van fijn geweven dauw, rond een boom die zijn zwarte jurk van schaduw uitspreidt en die langzaam tot mijn gave zomer behoort.
Leopold M. van den Brande Wie ben ik niet wie ben ik niet dat zelfs mijn taal geen vluchtige valken mag achterhalen dat ik alleen hier aan een waarheid mag staan zo deze woorden dag geen taal zijn wie ben ik achteloos nagelaten in het schreien van een kind wil ik verder spreken.
Veerle Anna liefde is stiller dan alle mensen mijn hand rust op je koude lieve hoofd samen onze droefheid begraven vertel me dan dat het niet waar is

Vorige Volgende