Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 36

[p. 106]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: José de Poortere, Hermien Lambein en Teresa Van Marcke

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8880 Tielt.

Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) ter beoordeling aanvaard. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

Gedicht voor Yell

ik denk jou vruchtbaar Yell,
als natte humus
voedzaam in je schoot
als de warmste moederkoek

beschroomd word je
door mijn zoon benaderd
zijn lichaam is met bloed dooraderd
en langzaam worden jullie een

tussen jou en hem
heerst prille minne
je spreekt dezelfde zachte fraaie taal
als hij, jullie liefde is sakraal

draag nu lange bellen in je oren, Yell
als teken van de vreugde
zoek vele bloemen in het koren, Yell
als teken van de pas ontdekte intimiteit

jouw schoonheid verdient
een tweede Hooglied, Yell
voor al wie zich verliest
in de donkere diepten van je ogen

wees niet nalatig als de wijven, Yell
die de liefde achteloos bedrijven
schenk je aan mijn zoon
in ogenblikken die voorgoed in het geheugen blijven

Gust Faes

Pauwel Kennes, ‘Mijn vlieger gaat niet op’ (1986)

Gilbert De Muynck, Gezin, olieverf op paneel (70 × 90 cm)

Ode aan het licht

Voor moeder

er zijn geen woorden voor alleen een
snik waarin je troebele blik moeizaam zwemt
naar de overkant langs dit onbeschreven blad

en hijgend rust starend door een
mist van tranen op een schim die je omhelst

een kille huiverende bries lichtjes
schuifelend over een terpje natte bladeren

René Coomans

Vanuit de bron

wij waren bij de bron
kinderen van het licht
in eenheid volmaakt
geen wereld had ons aangerand

zover het oog kon reiken
zagen wij maagdelijk land
wisten dat wij het betreden zouden

het water steeg
dreef ons uiteen

tocht weten wij elkander
aan de overkant

Willy Balyon

Intrada

(voor Gilberte)

spelen
met tuigen en met tonen
en met zingende handen
proeven

of stilte geluid kan zijn
of een lied kan openbreken
uit het diepste zwijgen

muziek rukt flarden
uit de vezels
van het onderhuids vermoeden

breekt de stilte
en stuwt een branding
tomeloos vooruit

streelt de stilte
of stamelt

doorheen de aders
raast of rilt
of ademt
diep gekluisterd heimwee

muziek
spreekt de stilste stilte
uit

Denijs Van Killegem

[p. 107]

Soms is het mij gegeven als een kind

Soms is het mij gegeven als een kind,
dat ik de kraaien zie als blaren aan de bomen,
het witte wintergras als lentehooi aanschouw
en weer gelukkig ben
om sneeuw en voorjaarskou
en op de gesel van de regen op mijn wangen.

Dat ik uitbundig naar de morgen kan verlangen
wanneer de hemel in gekleurde banen trekt,
alsof het oosten met een vreugdevuur ons wekt
en in ons hart de felle vonken blijven hangen.

Wie zal de grenzen trekken voor mijn droom
en mijn hartstochtelijk gemoed bedwingen.

In kleine dingen wil ik weer geloven,
door weiden rennen en verrukkelijk
de armen strekken voor een vlucht naar boven.

Het huis hervinden met een tuin vol duiven,
de straat van eenvoud, waar wij tomeloos
naar alle onbekenden mogen wuiven.

Maria Sesselle

Mija, olieverf

Vaak, moeder, heb ik je lach gezien...

Vaak, moeder, heb ik je lach gezien,
hij kwam niet de ganse weg,
in je mondhoek bleef een trilling hangen,
of je dezelfde tijd al woorden
voor zorg en twijfel zocht.

Tot ik vandaag, bij ons onverwacht ontmoeten,
die glimlach kreeg van lang terug
die zeldzaam was,
die lach naar niemand,
die je gelaat verlichtte -
die sterker dan jezelf was.

Ik was verrast hoe ik opnieuw
na al die jaren,
na alles wat ik weet,
één lang ogenblik, en onbevooroordeeld
gelukkig was.

Vera Lesandré

Om uit onverdeeldheid te treden

De oude man droeg zijn woning leeg
op de kar een kachel, een tafel en een stoel.
Voor het weggaan hadden de kinderen
hem een beker aangereikt.
Hij proefde honing vóór het bitterkruid
over de rand in zijn lichaam gleed.

Boven de omgeploegde akker met sneeuw in de voren
schreeuwen kraaien in luide cirkels.
Heel traag knaagt de tijd
aan de angels van zijn angst
tot hij dan zichzelf vergeet
en sporen trekt in het gras van de heuvel
tot aan de rivier.

Iemand draaft op de maat van zijn hart
onder zijn schedel door.
Tot aan het einde rijdt de kar
zonder paard - met op de bodem vier
stokken en één deken.
De aarde is donker en zacht.

Ina Stabergh

Oude vrouwen

Oude vrouwen kunnen zéér mooi zijn.
Soms lijken zij mij de mens op z'n best,
en daar blijf ik ook bij.

Als van een boom in het najaar z'n tooi. Zó mooi.
Als in een perkje oktober, na alle de rozen:
die late, die lievere roos.

Hun glimlach een oorbel in jugendstil,
van moeder op moeder geërfd. En nog altijd de gouden
blikvanger van een broche net boven hun borst.

Voor oude vrouwen neem ik mijn hoed af.
Al de weemoed van de wereld dragen zij méé, die dames,
als in kinderogen. En die kunnen zéér mooi zijn.

Roger Verkarre

Luc Claus, fragment uit ‘Cantalupa’