Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 36

[p. 108]

Transit

Samenstelling: Edmond Ottevaere, Piet Thomas, Rudolf van de Perre

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Naast de vertalingen drukken we tevens de gedichten in de oorspronkelijke taal af. Het is o.m. de bedoeling van deze rubriek het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden op het adres van ons redactiesecretariaat. Het team dat instaat voor de samenstelling van deze rubriek, zal tevens de selectie van de ingezonden vertalingen doorvoeren.

Om in aanmerking te komen voor publikatie moet ieder vertaald gedicht vergezeld zijn van een fotocopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd. De ingezonden gedichten worden niet teruggestuurd en over de selectie wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd.

De redactie

Übung am klavier

Der Sommer summt. Der Nachmittag macht müde;

sie atmete verwirrt ihr frisches Kleid

und legte in die triftige Etüde

die Ungeduld nach einer Wirklichkeit,

die kommen konnte: morgen, heute abend -,

die vielleicht da war, die man nur verbarg;

und vor den Fenstern, hoch und alles habend,

empfand sie plötzlich den verwöhnten Park.

Da brach sie ab; schaute hinaus, verschränkte

die Hände; wünschte sich ein langes Buch -

und schob auf einmal den Jasmingeruch

erzürnt zurück. Sie fand, daß er sie kränkte.

Rainer Maria Rilke

Neue Gedichte

Pianostudie

De zomer zoemt. De namiddag maakt lomer;

verward rook zij de frisheid van haar kleren,

in de etude die zij repeteerde

klonk dringend ongeduld naar wat mocht komen,

een werkelijkheid: vanavond, anders morgen -,

die er misschien al was, maar nog verborgen;

voor 't hoog en alomvattend venster zag

zij eensklaps hoe verwend het park daar lag.

Ze stokte; keek naar buiten, vouwde half

haar handen; ach, nu een lang boek te lezen -

toen schoof ze de jasmijngeur van zich af,

vol ergernis. Ze kon er niet meer tegen.

Peter Verstegen

Das einhorn

Der Heilige hob das Haupt, und das Gebet

fiel wie ein Helm zurück von seinem Haupte:

denn lautlos nahte sich das niegeglaubte,

das weiße Tier, das wie eine geraubte

hülflose Hindin mit den Augen fleht.

Der Beine elfenbeinernes Gestell

bewegte sich in leichten Gleichgewichten,

ein weißer Glanz glitt selig durch das Fell,

und auf der Tierstirn, auf der stillen, lichten,

stand, wie ein Turm im Mond, das Horn so hell,

und jeder Schritt geschah, es aufzurichten.

Das Maul mit seinem rosagrauen Flaum

war leicht gerafft, so daß ein wenig Weiß

(weißer als alles) von den Zähnen glänzte;

die Nüstern nahmen auf und lechzten leis.

Doch seine Blicke, die kein Ding begrenzte,

warfen sich Bilder in den Raum

und schlossen einen blauen Sagenkreis.

Rainer Maria Rilke

Neue Gedichte

De eenhoorn

De heilige keek op en zijn gebeden

vielen, gelijk een helm valt, van zijn hoofd:

stil naderde wat hij nooit had geloofd,

het blanke dier -: hinde die is geroofd,

met in de blik een hulpeloze bede.

Het elpenbenen onderstel der benen

bewoog zich in lichtvoetig evenwicht,

een witte glans gleed hemels langs zijn leden,

en op het dierenvoorhoofd, stil en licht,

stond als een toren door de maan beschenen

de hoorn, bij elke schrede opgericht.

Zijn lip, bekleed met grijs en roze dons,

week iets terug, waardoor een weinig wit

(niets dat zo wit is) van zijn tanden blonk;

zijn neusgaten waren gesperd, er klonk

zacht snuiven. Maar zijn onbegrensde blik

slingerde beelden in de ruimte,

een blauwe sagencyclus ten besluite.

Peter Verstegen