Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 218]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikinachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres Ingestuurde gedichten worden met teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een honorarium uitbetaald vermeld daartoe bij ieder inzending uw bank- of postrekening.

Anseres

Ze komen al van ver en dat is duidelijk
te merken aan de veren die ze laten
aan hun verrekte, verfomfaaide V. Aan
hun schreeuwen, als bordkrijt, snerpend

Naar de achterblijvers die de rol hebben gelost;
de dompelaars die steeds meer moeite moeten doen
om zich alsnog weer op de wind te tillen

Domme ganzen zijn het. Zoals ze boudweg de bevlogen
stilte scheuren. Zoals ze met hun lange halzen alleen
nog weet hebben van volgen. Hun kroppen barbaars

oproerkraaiend in de blauwe voorjaarsleegte naar de nacht.

Jan Vanmeenen

Golfbreker

Hij ruikt naar wier en pittig mosselwater
als hij schaterlacht. Brengt golven graag
op andere gedachten. Sinds mensenheugnis ligt
hij ze hier koppig op te wachten.

Soms ook rust hij gewoon maar warmpjes in haar armen
- een voorhistorisch schildpaddier dat zich
voor even hier van tijdperk heeft vergist -
en wiegt hij weke dieren in zijn snorren. Laat
hij zich welgevallen, kriebelkrabben, watertorren.

Maar wie de nacht trotseert vindt hem door koel
maanlicht omstreeld een beetje hijgend op zijn kant:
hulpeloos potvis uitgebraakt door dieper water
met dichte ogen op een zijig melkvel strand.

Jan Vanmeenen

Het Vijverke te Kasterlee
voor Clara Claus

Max Selen heeft een vijverken van vier
bij vier gegraven, met balken langs de boorden
en afgezoomd met zoden. In zijn spiegel hoog staan
dennenbomen op hun kop en op het water liggen
blote waterlelies nauwelijks te blozen. Uit het kroos
seint koel het schubbenrood van vijverende goudvissen.

Verleden strenge winter is een deksel ijs op
het water neergestreken, de vissen gijzelend
al onder een laag lichte lucht, een dikker
wordende laag ijs en in het lager en steeds lager
en verstikkend water. (Mijn vijver is mijn
vrijheid, hielden vissenstickers staande.)
Tot de vissen schubben, staart en vinnen
schroeiden aan het deksels zakkend ijs. En zij
staarden roerloos rond, alsof het ze niet raakte.

Max was het hart in van de onafwendbaar kille oorlog
in zijn onomkeerbaar vijverken. Toen het ijs ten
slotte smolt, dreven vijverende krengetjes starend
rond in kringetjes, alsof het ze niet raakte.
Max heeft zijn vijverken van vier bij vier gezuiverd en
er nieuwe goudvis op gezet. Zij ogen even rood tussen
hoge dennenbomen op hun kop en onder blote
waterlelies, alsof het ze niet raakte.

Werner Spillemaeckers