De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 218]

Gestrafte voorbarigheid.

Die denkt dat uiterlyke schyn

Der dingen waarde toont, en oordeelt slegts door de oogen,

Vindt menigwerf, hoe wys hy meen te zyn,

By de uitkomst van de zaak zich jammerlyk bedrogen.

Een Bisschop, die, op zekren dag,

Een' armen Priester, dien hy zag,

Om 't slegt gewaad veragtte, en als een' gek beschouwde,

Bespeurde, in dien onnoozlen kwant,

Welhaast een karel van verstand,

Des zyn voorbarigheid hem wat te laat berouwde.

Hy sprak den man met trotschheid aan.

Ik wil, zoo was zyn taal, u, Lompert onderzoeken;
Gy zult, dit stel ik vast, het noodigste aller Boeken,

Uw' Catechismus niet verstaan:

'k Zal 't u bewyzen, zoo dat gy 't niet kunt weêrleggen:

Zeg me eens terstond, ô goed gezel!

Hoeveel hoofdzonden zyn 'er wel?

De Priester antwoordt: Heer! 'k zal 't u ten eersten zeggen,

Daar zyn 'er meer noch min dan agt.

Jou domkop! was 't repliek, ik had dit juist verwagt:
Ik weet niet hoe gy aan uw waardigheid geraakte.

Het kan gewis niet anders zyn,

Of hy, die u tot Priester maakte,

Was 't allerdomste beest in menschelyken schyn.

[p. 219]

 

Zult gy, zoo sprak de man, u zelv' dien eernaam geven?

 

Ik ben door uw Genaê ten Priesterstand verheven.

 

Een agtste zonde, die ik by de zeven voeg,

 

Die elk als zonden op zal noemen,

 

Is deze, ik wil het niet verbloemen,

 

Men agt de zedigheid en armoê niet genoeg.