De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De snapachtige gaauwdieven.

De Digter Ibicus was op een eenzaam pad,

Ver van een vlek, of dorp of stad,

Door wreede Roovers fel besprongen.

Ze ontnamen hem zyn goed: zyn leven liep gevaar.
Hy smeekte: maar vergeefs: zy agtten stem noch snaar,
Schoon hier een Orpheus zelf gespeeld had of gezongen.
Hy keek de Roovers na met een mistroostig oog.

Hier kon hy geen getuigen krygen,

En moest van zyne schaê dus by den Regter zwygen:
Maar wyl een kraai of zes zyn standplaats overvloog,
Riep hy de schelmen na: gy zult voor 't regt eens buigen,
Wanneer de kraayen zelfs van uwe schuld getuigen.
Een poos daarna keek een der Roovers naar de lugt,
En zag, of 't wezen wou, juist kraayen in hun vlugt.
Hy sprak, al lagchend, tot zyn trouwe medgezellen:
Ei kyk! getuigen van den Digter Ibicus:
Zy zullen zekerlyk den diefstal nu vertellen.
Maar neen: zy vliegen weg, net even snel als flus.

[p. 220]

 

De Roovers spraken deze woorden,

 

Juist op een markt vol volks: twee luiden, die ze hoorden,

 

Begrepen, uit die duistre reên,

 

Dat zy, slegts weinig tyds geleên,

 

Den een' of anderen, door hen op reis besprongen,

 

Zyn voorraad' hadden afgedwongen.

 

Men houdt de knapen in 't gezigt:

 

Geeft kennis aan den Schout, en die betragt zyn' pligt.

 

Hy zendt zyn Dienders uit, die al de schelmen vangen.

 

De Regter onderzoekt, vindt blyken van hun schuld:

 

Hy oordeelt naar de Wet, die geene dieven duldt.

 

Hun vonnis wordt geveld: zy moeten allen hangen.