Yang. Jaargang 13

[p. 57]

Jotie T'Hooft

Baal sjem

Kultuurvreten: ketchup yoga op hotdog karma,
Bahavadgita lezen bij licht van wierook
Met wensdroom Witte Licht op lage pit
in de gaarkeuken van het moderne denken verpieterend.

Tussen acapunctuurpop en zenbeat
Met spreuk spiritisme en dooddoener drugs
Wordt slijk tot golem en tot god gekneed:
In zijn dode mond is mode het baalsjem,

Hij wankelt door het brein op lemen voeten.
Ik weet van een hogere wereld van geesten
Van het land aan gene zijde en ik klim
Doorheen miljarden liter water opwaarts

Weg uit het Atlantis van dit heelal.
Kaballa is allang mijn blokkendoos
Waarmee ik boven als beneden
In stilte bouw aan de mystieke roos

Des harten.

[p. 58]

De dood, de enige maatstaf

Luuk Gruwez: Je eerste bundel handelde ondermeer uitvoerig over de relatie tussen jezelf en het landschap, de buitenwereld die je omringt. Enige toelichting daarbij?

Jotie T'Hooft: Eerlijk gezegd, geloof ik niet erg in ‘toelichting’ bij poëzie: deze dient voor zichzelf te spreken. Ik kan deze vraag alleen beamen: het landschap van de Vlaanders heeft me reeds van kindsbeen af fel beïnvloed en is inderdaad vaak metafoor voor de buitenwereld, zoals het gedicht mijn vorm van communicatie is, een zeer omslachtige vorm overigens.

In diezelfde bundel - heb ik de indruk - wordtde dood met een flinke dosis ambiguiteit ervaren. Is dat zo? Welke houding neem je aan tegenover de dood?

De ambiguiteit tegenover de dood wordt veroorzaakt omdat ik me zo intens met hem bezighoud:: relativeren is een vorm van afstand scheppen. Voor mij is de dood de enige maatstaf voor de dingen: enkel wat de dood trotseert is waardevol; de rest is tijdvulling en verblinding. Anderzijds is de dood voor mij een verlosser, een zekerheid in mijn leven, wellicht de enige. Ook staat de dood symbolisch voor de transformatie, het wegsterven van het oude en lagere, enkel en alleen om het nieuwe en hogere een plaats te geven.

Welke is je poëtische achtergrond en hoe kun je jezelf situeren binnen de jongste evolutie in de poëzie? Hoe sta je tegenover de poëzie van generatiegenoten?

Als je met ‘poëtische achtergrond’ bedoelt welke schrijvers me beïnvloed hebben, moet ik in volgorde van belang antwoorden: Hugo Claus, Allen Ginsberg, Willem Elsschot, Walt Whitman, Marcel van Maele, Frangois Villon en Walter Haesaert, deze laatste meer

[p. 59]

door wat hij als persoon voor me betekende dan door zijn poëzie. Verder zijn de belangrijkste komponenten van mijn poëzie, wederom in volgorde: een religieuze drijfveer, mijn jeugd, een drang om bekend en geëerd te zijn, alle vormen van bewustzijnsbeïnvloedende middelen en een gevoel van wanhoop. Ik bekijk ‘de’ poëzie niet door het uilenbrilletje van ‘de’ literatuur en kan derhalve niets zeggen over volkomen fictieve zaken als stromingen, laat staan dat ik mezelf er ergens kan in plaatsen: mijn luiken op de wereld en zeker op die wereld zitten dicht. Wat ondanks alles via tijdschriften e.d. van mijn generatiegenoten tot mij doordringt vind ik voor het overgrote deel volledig gespeend van enig leven of betekenis, enkel geschreven uit frustratie en dwang om als dichter te worden bezien, een motief dat ik niet afkeur, maar dat zelden vruchten afwerpt. De enige die ik leesbaar vind zijn Wilfried Adams en Leonard Nolens.

Blijft je belangstelling in de toekomst uitgaan naar de poëzie of wens je ook medailles te veroveren in een ander genre?

Nu en dan druipt er wel eens een verhaal uit de pen en onlangs nog enige scenario's voor animatiefilms, maar ik ben van nature lui en houd dus meer van het korte baanwerk poëzie. Meer dan een verhalenbundel zit er niet in, denk ik, zeker nog geen roman of iets dergelijks.