Yang. Jaargang 13

[p. 118]

Gedichten

Gedicht voor omer waeghe

De goede daden hebben geen waarde; als verzamelaar
hiervan kan ik het weten. Zout en suiker mag ik niet
meer eten, Hij en Zijn medicijnmannen weten waarom
en een moeheid blijft die ik niet uitslapen kan.

Ik volg de leeuweriken met koninklijke kuiven. Voor
brandnetels wijk ik uit als voor scheefschrijven.
Het riet is van riet en ook van iets meer, dat verdwijnt
wanneer ik nader. De boeren spannen strikken over
zelfs de teerste sporen. De palingboten liggen verlaten.

Ik voer ingebeelde gesprekken van een grote verscheidenheid;
meest antwoord krijg ik van Leautaud, wat pijnlijk is.
Meeuwen pikken naar mij als naar een duif, verrast door
een hoge golf. De duindoorn wiegt, draagt korte,
harde wimpers. De zon heeft rode harpoenen aan de buik.

Wie hier leeft, heeft land genoeg om op de rug te liggen.
Maar waar is de zachte huid om de uitspattingen van
de geest aan te raken? Waar is het dansen, het bewegen,
te omlijsten met vier strepen rode inkt?

[p. 119]

II

 

Opgesomd is het hier: zand, dunne aarde, heesters,

 

onkruid en het gedierte dat erin leeft. Ik zoek en

 

ik tel op de waarheden tegen de vervalsingen van het

 

Grote Patroon, geraak van mijn opvoeding niet los.

 

 

 

Op stenen bedekt met wier nader ik het water.

 

Ik vang een heremietkreeft; het wit van zijn oog is

 

groen, is van zichtbaarheid open. In de branding

 

klotst een stuk deur waarin nog het slot zit.

 

Garnalen verspringen, hebben handmolens aan de voet.

 

 

 

Ik trek een cirkel in geribd zand, leg er schelpen op,

 

de neuzen naar buiten, verlaat mijn onverhoorde

 

gebeden, verlaat mijn onverhoord verdriet. In de lucht

 

onzichtbare wegwijzers worden met oker gepoederd.

 

 

 

Om te slapen het strand strekt zich uit om te slapen.

 

De maan ronkt, zeilt, verdwijnt in zwart vuur.

 

Om mede op te stappen, het hoofd in de streling

 

van mijn hand wordt een grijnzende tronie.

 

Morgen ben ik uniek, wiek ik op, ben ik verdwenen.

[p. 120]

III

 

De zon blakert de huid, loopt heilzaam over het hart.

 

Ik gooi drijvend tuig te water, wil ontsnappen

 

aan het eigen begrip, volg de rimpelingen in het water,

 

zoek een inham, een monding, een eiland vóór de kust.

 

 

 

De zee voert heldere paarden aan. De zee, met spijs

 

en drank voed, verzadig ik haar. Zoals de landman blaast,

 

traag speurend naar het geslacht van het kleinvee,

 

blaas ik over mijn hand in haar zeer zachte dijen.

 

 

 

Het meisje Nel komt nogmaals voorbij; haar rug

 

is breder dan haar bekken; als zelfgetekende

 

onderscheidingen de waterdruppels op haar huid.

 

Wat nadert de organen in een harde stijfte is verdwenen.

 

 

 

Met een stuk hemel in het oog loop ik als dronken.

 

Voorbij de Hoge Vlotten kan ik het onbestaanbare luister

 

bijzetten. Sarah, zeg ik en ik heb een naam voor haar.

 

Ik waag het niet een stap verder te gaan.

 

 

 

Gust. Vermeille

Uit ‘HET IS HARD WERKEN ZOALS DE VOGELTJES FLUITEN’ - De bladen voor de poëzie, 1977.