Yang. Jaargang 13

[p. 9]

Louisa Balemans

Orpheus

hem kon het leven in de zon niet meer bekoren
hij koos de sombre schaduw van het graf
de liefde en het licht had hij verloren
de rijke weelde die Euridyce hem gaf.

hij kon het fijne, slanke niet vergeten
van haar mond, de lieve roze lach
's nachts, haar veilge armen om zijn sidderende leden
droom en dicht en't raadsel dat in haar ogen lag.

in tuin bij nacht, de rozen ademden haar adem
in 't klateren van de bron, herkende hij haar lach
door wind bewogen kreupelhout, laat hem
visioen van d'eerste overgave, haar traan en lach.

in wilde wanhoop wendt hij tot de Goden
en bad om heul en deernis, o! diepe val
o dood! duizelduik naar verlossing van de loden
last van leven-lieven-lijden in dit tranendal.