Yang. Jaargang 13

[p. 10]

Corneel Bastiaenssen

's Ochtends als een dauwdruppel valt en weerspiegelt op een groen blad

Ik heb mijzelf verloren,
omdat ik de zin van het leven niet meer vind.
Soms zie je het niet aan mij,
omdat ik het niet wil laten zien.
Waarom niet?
Ik weet het niet.
Ben ik angstig voor de anderen die beter zijn
dan ik?
Ik weet het niet. Zo zat ik te denken
terwijl ik naar een dauwdruppel keek en dacht...
Kon ik maar eens zijn zoals jij,
dauwdruppel.
Die zijn glans schenkt aan de ogen
van een ander.