Yang. Jaargang 13

(1977)– [tijdschrift] Yang– rechtenstatus



[pagina 109]
Acht Yang-Dichters

[pagina 110]
In het ritselen heeft oktober zijn gelijke niet huiverend, een wereldvreemde zwerfkat onder een huiselijk stortbad. in het mobiele voortuintje van de poreianarchie ligt een dode mus grijs te zijn. ik was mijn fluwelen handschoenen in het kielzog van mijn rechtlijnige onschuld. een tsjilpende herinnering fluit zich onder mijn bereisde schedel te pletter, de zon kabbelt omf loerst, deint uiterst weemoedig mijn gezichtsveld uit. ruisend is mijn zomerhuid van mij afgegleden. in de kapmantel van de tijd hul ik mijn kouwelijkheid: aan de droefenis kent men de dichter. aan zijn woordgeduide droefenis herkent men de dienstdoende dichter. ook tikt er een teken aan de wand, een lijnrechte droefenis, pendelend tussen wikken & beschikken, buiten de regelmaat van de dichterlijke wisselval. maar peilend naar verten en velden van mijn uiterste polen zit er een praatgrage prediker in mijn oor verscholen. met krasse stem waar rusteloze kraaien in ronddolen weegt hij woorden af: mijn geloof in hem is onverholen

[pagina 111]
Handgestopt gedicht (mijn uiterste onevenredigheid, alle taalkongruentie ten spijt) Er hapert niets aan de wis en waarachtigheden van mijn waarheid. Mijn woorden dreunen niet, noch drummen voor een kaartje eerste rang. Ik hoef mijn versvoeten niet te stampen, want in elke regel zit een koppige specht verscholen. Mijn poëzie ontmantelt zich gewillig, deint als vanouds en herkenbaar in uw spreekklare monden. Er is een woordenwikker in mijn huid gegleden. Een bevende alchemist, een ziener die niet ziet wat u denkt te weten. Zijn verlengde hand wikt en beschikt. elk woord de nerf van een zin, elke zin naar zijn betekenis aan het dolen. Mijn poëzie is onrust barend oud, en rijmt als de dagelijkse wisselval van uw berekenbare zonden.

[pagina 112]
Driestuiversopera tussen vier koorden de vingerdikke show van een catcher, het zweet als evenveel betekenissen van zijn voorhoofd stromend. zijn vroegoude handen bouwen zijn ernstig lichaam om; in de eenvoud van goedaardig eelt gebakken. in het huis van de glimmende worstelaar zult gij de klapperende lach van de draak niet opsteken: ernst is zijn metgezel. op het schavot van velerlei spot is zijn woede ingetoomd. (aan de muur een glanzende benzineengel, tenger kreukend in vertederende verpakking). een ver anker op zijn voorarm gesmeed, en uit de trage bathyscaaf van zijn gedachten ontsnapt een moeizame zucht als een zeepbel. Joris Denoo

[pagina 113]
Afscheid Hélène ligt klein in 't grote bed, Het hoofd grijs haar dicht bij de rand, De ogen toe, vredig gezicht; Een roerloos pak onder het dek. Het licht sijpt koud door't blauw gordijn. Hélène slaapt niet, mijn zus is dood.

[pagina 114]
Ernstige en minder ernstige kwatrijnen Met de verheven woorden ik doe alleen mijn plicht zijn er al heel wat moorden uit rechtsgevoel verricht. * Nerveus en angstig ziet de zakenman de grondstofprijzen stijgen op de markt. Hij jaagt zich steeds meer op, maakt plan op plan doch vindt geen baat en krijgt een hartinfarkt. * Er is helaas op heel de wereldkloot geen staatsman met genoeg charisma om kracht te geven tot een degenstoot voor opheffing van het moreel miasma. * De overijv'rige zeloot kan tot zijn knarsetandespijt niet meer beletten dat het bloot de voorgrond haalt in onze tijd. * De meest geciteerde partikels van het mannelijk lichaamsintiem zijn zeker de tere testikels maar dan onder volks synoniem. Carlos De Vriese

[pagina 115]
Rerum novarum voor Daniël Van Ryssel Als god horens draagt bijna van al zijn lieve bruiden, is hij een stekelig probleem. Maar hier richt de kerk- fabriek de nieuwste woning op, waar hij voortaan zal huizen: in staal en glas, konkreet beton. Jozef deelt er bij de ingang blijde folders uit. Binnen jammen de apostelen jazz en pop, met Judas aan de kontrabas, Petrus swingend op de kiarinet. En als Magdalena buikdanst, knipogend met de navel, zingt Maria soms een slepend lied. Alleen de ongelovige Thomas zond zijn kat en schreef mokkend uit zijn hoek: aanvaardt, geachte heren, dit onnodig en naief bericht.

[pagina 116]
Tarsius Devotio Modema Spookdiertje kleumt met bange vingernappen zuigend aan de smalle halmen waar houtbijen bouwen aan een nieuwe eigenwaan. Grote cirkels spiegelen ogen vrees voor dit wrede leven en meer nog het doen maar vooral het laten van mensen zijns gelijken. De kruiden van zijn leven smeulen en hun rook blijft bij de grond zo laag. O god, kon hij u wedervinden of minstens noemen met een naam, wellicht dat hij cicadenzang zou zingen en rustig doven in die waan.

[pagina 117]
Apipocire een raad van de konsumentenbond Als je al je kruit verschoten hebt, en in je darm de worm gaat knagen, kun je altijd nog een kelder laten graven en er wijn opsparen, bolknakken dampen, elke dag lekker a la carte gaan vreten, en knorrend rond je middel jaar na jaar je nieuwe jaarring aaien. Als je later dan toch kokhalsend door de knieën gaat, bewaar je meestal beter, want je geregeld spek wordt zonder twijfel: adipocire of lijkenwas.

[pagina 118]
De aap in me voor Desmond Morris, nade YANG-dag 1976 De aap in me wil anderen naar zijn pijpen laten dansen, de hoogste tak bezitten, anderen de strot afbijten, jongeren de boom uitstompen aan alle wijfjes ruiken en soms ermee gaan neuken. Zoals hij kan ik géén smoelen trekken en in de spiegel duikt hij weg, altijd voor ik hem zie. Maar ik ken zijn fratsen wel, doordat ik heel de tijd naar de aap in jou mag kijken. Achilles Gautier

[pagina 119]
Complainte soms leg ik eigen zoenen neer op vreemde lippen her en der, vergeet-mij-nietjes op een zerk, maar iemand zoenen doe ik niet. ik praat als was ik opgetogen over alles wat zeer zeldzaam is en hoe ik soms wel wil vergeten waaraan ik zelfs niet denken kan, maar iets vergeten kan ik niet. ik kweek in eigen oog alleen de bleke weeklacht van een traan, zorgvuldig als een kamerplant, maar wenen doe ik bijna niet. en drinken doe ik en ik drink zeer lang in veel vergeeld gezelschap van mezelf, maar dronken word ik lange niet. zie hoe ik lusteloos in eigen lijf te rusten lig, en rusteloos in eigen lijk ontslapen zal. verveling.

[pagina 120]
Voorlaatste gedicht voor M. er zijn ochtenden geweest dat ik niet ontwaken kon uit de droom dat wij nog samen waren, en avonden die zwaar gehavend waren van verlangen naar de nacht. ik hoef de ogen slechts te sluiten een herinnering onurtwisbaar als mist blijft hangen halverwege de slaap. zelfs wat nooit een keer neemt, keert dan telkens weer. want sluwer dan de slaap die ons omarmen kwam was hoe je mist in regen leerde te verkeren met de duurzaamheid van elke oogopslag. zo zijn er ochtenden geweest dat ik niet ontwaken kon dan wakend bij wat nauwelijks te verwachten was. dan werd uit duisternis nog enkel duisternis gewekt en de wijze weelde van wel nooit vol leerde verveling. Luuk Gruwez
[pagina 121]
Joris Denoo Carlos De Vriese
[pagina 122]
Achilles Gauter Luuk Gruwez
[pagina 123]
Roland Jooris Julien Vangansbeke
[pagina 124]
Daniël Van Ryssel Jules Welling

[pagina 125]
Schrijven 1 Wegnemen, schrijven is wegnemen, zodat ik enkel nog een baksteenrode bloempot op het raamkozijn laat staan en schemer als met potlood een hoek van de kamer zie vullen.
[pagina 126]
2 Daar waar de weg naar rechts achter een huis verdwijnt verlaat een fietser de avond. Langs het uitgewaaide koren sta ik als voorbijganger plots in mijn tekst, voor het raam van de lezer ageschreven. Roland Jooris

[pagina 127]
Schrappen wat overbleef 1 De schaduw van je stoel ligt verlaten op de koele tegels in het achterhuis. Ik zwelg en smeek mijn speekselklieren om een woord tegen de keelpijn van het zwijgen. Achter het matglas van mijn tranen die niet meer komen, maak je een handgebaar om op te staan. Ik stap de boomgaard in. Roomkleurige klanken waaien plompverloren uit de wereld aan. Lachend adem ik de okselgeur der kerselaren in en uit, in en uit. In het gras rept een appel in alle talen over de dood. Ik raap hem op en bijt erin.
[pagina 128]
2 Met een potlood achter het oor slenter ik reeds uren monddood in het rond. Elke voetstap spartelen mijn tenen hevig tegen. Ik sla een zijpad in, ontmoet een paard dat mij de kortste weg wijst naar het dorp. Een tuinman wenst mij uit volle borst een goedemorgen, zonnebloemen schudden mij wakker uit een bodemloze slaap. Langsheen de vergulde gevels van de huizen ontvlamt de ontgrenzende warmte in mijn bloed. Ik kom de kamer binnen waar je mij opwacht aan de wand, neem een blad papier en schrap noodgedrongen wat van je beeltenis overbleef. Julien Vangansbeke

[pagina 129]
Drie gedichten uit Samuels geboorteboek 1 in de witte kamer vol bloemen en zon zit zij die vrouw en tevens moeder is in de zetel dichtbij het raam het kind haar zoontje op de schoot snelle teugjes zuigt hij Samuël van de spannend geaderde borst rust even kijkt beweegt zijn beentjes en zijn handjes maar lost de tepel niet naast moeder en kind zit de vader hij ziet zijn zoon de volle borst en de zilveren M om de hals van zij die van de man de vrouw de zoon de moeder is drie-mensen-eenheid verwonderd door het levenslicht
[pagina 130]
2 ik heb in mijn leven al meer gekregen dan gegeven ik heb kinderen vrouw en vele vrienden lief en rondom mij de hemel en de hel gezien en weer vergeten maar de vervulling van mijn hoogste wens een zoon aan de borst van zijn tedere moeder licht en liefde is aan het gezegende leven van Job gelijk geluk tot mijn laatste levensdag
[pagina 131]
3 wat betekent geluk voor een kind van veertien dagen oud droomt het dat een engel een pluim over zijn mondje strijkt dat het de ganse dag gewiegd wordt en mag spelen met de tepel of is het al blij en fier een mens van de 20ste eeuw te zijn de gouden eeuw van unicef en mensenrechten van oorlog angst en dood vooral wat hij volwassen ons wellicht zal verwijten ik heb om dit leven niet gevraagd wij evenmin mijn zoon maar we zijn er hebzuchtig zwak en ijdel trachten we onvolmaakt onszelf te zijn en slaan de anderen om de oren met godsdienst wetten en moraal vermomde woorden voor eigen twijfels en onwetendheid en geluk... ik weet het niet pluimpje wieg en tepel misschien en later op de onvergetelijke dagen een bloem de zon een glimlach en wat tederheid je zou het liefde kunnen noemen Daniël Van Ryssel

[pagina 132]
Embargo Toen wij aan tafel zaten, dacht ik: zo moest het altijd zijn, een lieve vrouw om mee te praten, te eten en te slapen. Zo moesten we het maar laten: onze code, ons geheim. Wat ik erover schrijf, ooit schreef en nog hoop te schrijven zou eigenlijk zo lang als ik leef onder een strikt embargo moeten blijven.

[pagina 133]
Hotelblues Ik heb in veel hotelkamers mijn nachten doorgebracht. Ik ken het moeizame zoeken naar een leger voor de nacht. Eerst het lamme dolen door de vreemde straten. Dan het zelfbedrog van luxe: bed en vrouw betalen. Het is het zwaktebod van wie op reis is, het verbergen van intens gem is. Laat niemand naar mij wijzen: Ik heb de liefde niet uitgevonden. Maar god, ik houd van reizen.

[pagina 134]
Afbraakwijk De wijk gaat plat. Dicht getimmerde kozijnen vertellen dat afbraak de oude huizen met de grond gelijk maakt. Flarden van gordijnen als natte vlaggen tussen puin en slijk. Een verfloze deur kraakt in zijn scharnieren een krachteloze klacht. De mensen hebben de wijk genomen. Jules Welling