Yang. Jaargang 17

[p. 90]

Het ogenschijnlijke leven

Wat geweest is dat is niet meer, is er evenmin als dat wat nooit geweest is. Arthur Schopenhauer

Ik zit op zolder te lezen in een oude krant,
en denk opeens aan de nacht
waarin ik badend in mijn moeders zweet en bloed
geradbraakt ter wereld kwam,
en de vele, vele jaren die nadien verstreken
vooraleer ik wist, dat een tongkus
de voorsmaak van de hemel op aarde heeft.
En hoe dan op een avond in mei
in mijn longen eindelijk de wind ging liggen,
en ik - om te overleven -
op wat ik mezelf afvroeg tot op het bot
niet langer antwoordde met de grofste leugens.

Maar alle bittere ervaringen
die ik rijker en rijker werd,
belegde ik renteloos in de toekomst.

Door het dakvenster pinkt een ster
me onophoudelijk beamend toe.

Met het stoffig telraam van mijn zoontje
binnen handbereik, kom ik tot de slotsom:
Wat ik afweet van de wereld,
is te verwaarlozen voor wie rekenen kan tot tien.
Wat wijzigt rondom mij, valt langzaam
buiten het verband met al mijn ingewanden.

Overdag en over de wegen in mijn dromen
loop ik als weleer blindelings te bedelen
om een warmhartige oogopslag
- maar wie ik aankijk, verbrandt mijn wangen
tot in het kwadraat van de derde graad.

Telkens de lente aanklopt tegen mijn knoken,
zoek ik met een grasgroen opgelapt gemoed
in de weelderige weiden de koeien op:
Net als de mijne, zijn hun ogen
in dit seizoen tienmaal groter dan hun verstand.
Als ze boosaardig gaan loeien,
val ik hen met geen enkel gebaar in de rede.

Maar zodra het goudgeel begint te zomeren
in hun boter, sluip ik spoorloos
weg in de schaduw van de vensterluiken.

Straks zal ik, opschrikkend in mijn winterslaap,
volgens de wandkalender weer verjaren, en
mij mezelf herinneren als een tijdelijke stip.

[p. 91]

 

Alweer werd ik maanden ouder

 

nadat de laatste druppel verdriet die ik om je liet

 

op mijn wang verdampte in het niet

 

- lijkt de werkelijkheid langs de tastbare zijde

 

van elk venster waaraan ik zit

 

verder weg dan alles wat schuilt in

 

het wegschuivend wolkendek en het verleden.

 

 

 

Ontwend aan wensen die mijn lichaam

 

almaar lieten ontwaken in een welbehaaglijk licht,

 

staar ik naar de palm van mijn linkerhand

 

en de inkt uit mijn vulpen

 

- die zodra hij is opgedroogd, soms in een oogwenk

 

verandert in een klankrijk raadsel.

 

Verpink ik pas, als ik op een teken van mijn aars

 

begin te krabben waar het jeukt.

 

 

 

Onbeweeglijk kijk ik om naar wat vroeger kon,

 

schuif mijn stoel een weinig achteruit,

 

en toch snel ik onderwijl voorwaarts naar mijn einde.

 

 

 

Onder vrienden zal ik vanavond

 

alweer tegen mijn wil mijn lachspieren pijnigen,

 

en toch vlij ik mij gelukkig in alle kussens neer.

 

 

 

Eens, op de verzegelde leeftijd

 

waarop ik - verscholen achter

 

mijn allerlaatste masker van haar en huid -

 

vanzelfsprekend langer zal zwijgen

 

dan me lief is, zal ik doodgaan

 

aan een overdosis twijfel en ademnood.

 

En in de eeuwigdurende waan,

 

dat in wat van mij als humus overblijft

 

ooit een paardebloem zal bloeien

 

op het netvlies van een vlinder en een kind.

 

 

 

Soms ook wil ik geloven,

 

dat ik dan met gesloten ogen en de echo van

 

mijn hartslag nog in mijn oren,

 

het weerzien zal beleven met

 

een zalig wicht uit een voltooid ontvleesde tijd,

 

en mijn vreugdetranen samen zullen vloeien

 

met het oeverloos gesnik van

 

de nabestaanden van mijn lijk.

 

 

 

Maar weer kan mijn hand zich niet bedwingen

 

tegen te spreken wat ik zoal verlang,

 

kunt u over mijn schouder lezen:

 

Woorden bewijzen nauwelijks dat ik nog leef.

 

 

 

Julien Vangansbeke